Van Melbourne naar sydney

Na een vlucht van een paar uur, waarin we geen oog dicht hadden gedaan, kwamen we geradbraakt aan in Melbourne. De douane ging best rap en hoewel de Australiers bezeten bleken te wezen door bacillen, voedsel en aarde, mochten we na een snelle ondervraging godzijdank doorlopen. Gelukkig zouden we worden opgehaald, dus gezeur met openbaar vervoer hadden we niet. Dachten we.. Het bleek dat we een bus moesten nemen en daarna mochten we het geld bij hun declareren. Oke, niet ons idee van gratis vervoer naar een hotel maar goed. In de bus hadden we het er nog over, Jeroen vroeg zich af hoe de kamer zou zijn. We waren allebei bekaf en eigenlijk kon het ons niet veel schelen, het kon nooit slechter zijn dan in Kuala Lumpur waar we in een kast sliepen (maar wel met gratis wifi, twee persoonsbed, een tafeltje, douche, toilet, tv, airco en dat voor 20 euro). Dit koste ons 85 dollar maar dan sliepen we wel in het centrum en tja, australie was nu eenmaal duurder. Nadat we voor de eerste nacht hadden betaald kregen we onze sleutel in het hostel en Jeroen en ik slofte naar de kamer. Eindelijk, slapen! We trokken de deur open en waren meteen klaarwakker! Bed, kaal peertje. Dat was het. Geen kast, geen toilet of douche, geen spiegel, geen sfeerverlichting, geen tafeltje, niks! Meteen ging ik op zoek naar de toilet en douche en uiteindelijk vond ik die op Lowlandsafstand van mijn kamer. Dat betekende elke nacht minimaal twee keer omkleden om daarna 5 minuten naar de toilet te wandelen (ik ben naast een slaapmuts ook een zeikwijf). Dit was niet leuk! Jeroen baalde er net zo van als ik, maar omdat we de eerste nacht al hadden betaald kropen we maar het bed in en vielen we meteen in een diepe slaap om na een paar uur weer wakker te worden. Hierna op zoek naar gratis internet om daarmee een ander hotel te vinden. Dit bleek in een modern land als Australie dus nergens te vinden. En wat je dan moest betalen voor internet was een belachelijke hoge prijs. Grrrr. Toch maar gedaan en flink gezocht naar een hostel/hotel. Niks dus. Allemaal zo duur en zonder een toilet of douche in de kamer. Grrrr grrrr. Dan maar het hostel uit om iets te eten zoeken voor weinig. Maar het bleek dat met het budget wat wij hadden we nog net een kaasstengel konden betalen terwijl we in Azie met ons budget als een koning konden leven. Oei, dit ging moeilijk worden...

De volgende dag gingen we Melbourne verkennen en meteen maar boodschappen halen, want ondertussen waren we erachter gekomen hoe de backpackers overleven in Australie. Ze koken zelf. Ja, na bijna vier maanden niet gekookt, niet afgewassen en zeker geen boodschappen halen, was het weer tijd om het allemaal zelf te doen. Ik keek er niet naar uit, maar het zou wel betekenen dat we alles konden maken wat we al die tijd in Azie hadden gemist. Helaas was het budget gewijs in de plaatselijke C1000 niet beter. Duur! Zelfs de Australische wijn die ik normaal in Nederland koop was hier duurder. Het boodschappen doen bleek hier ook behoorlijk ingewikkeld en meteen kwamen er allerlei vragen bij me op. En wat is nu andijvie in het Engels (bleek andive te zijn) en waarom ziet die er zo raar uit? Hebben ze het niet gewoon zo’n zakje gewassen en gesneden andijvie? Waarom hebben ze hier geen Albert Heijn? En waar zijn de spekblokjes en waarom hebben ze geen slavinken? Zucht. (gelukkig hadden ze wel pindakaas!) Uiteindelijk hadden we alle ingredienten te pakken voor een heerlijke Hollandsche maaltijd. Janneke zou vanavond mooi een ouderwets pannetje stampot andijvie maken. Joepie! Helaas bleek mijn ouderwetse potje andijvie wel heel ouderwets te zijn, want ik ging er niet van uit dat die kroppen andijvie onder het zand zaten en al snel waren we allebei knarsentandend op ons stamppotje te kauwen. Na drie maanden uit eten, was ik het koken duidelijk verleert. Oeps!

Gelukkig leerde we een Nederlands meisje kennen die ons kon vertellen dat ze in Australie ook een Aldi hebben. Mijn hart deed meteen een blij sprongetje! Lekker goedkoop en met wijnen die nog een beetje betaalbaar en drinkbaar waren. Dit was een uitkomst want een wijntje en een biertje in de “disco” van het hostel kostte zo 11 dollar en dan had je het goedkoopste biertje en het smerigste wijntje. Hierdoor zat eigenlijk iedereen aan de blikjes bier en werden er flessen wijn aan de mond gezet in de keuken, waar het gezelliger was dan in de “disco” waar je geen drank mee naar binnen mocht nemen. Nu lijkt het net alsof we constant aan de drank zitten, maar dat valt eigenlijk wel mee. Van de vier dagen dat we er waren, hebben we 1 keer een drankje gedronken en dat was netjes op een zaterdagavond.

Wat zowel Jeroen als ik heel erg jammer vonden was dat het contact met de andere backpackers minimaal was. Je kookt samen en je eet samen, maar iets zeggen tegen elkaar was blijkbaar niet de gedragscode. Naast het Nederlandse meisje hebben we al die dagen geen vrienden kunnen maken. Misschien omdat we toch een beetje stonken na al die dagen niet douchen (het was zo ver!).

Op het moment dat we drie dagen in Melbourne waren haatte ik Australie echt. Alles viel wat mij betreft tegen en ik wilde het liefst weer rechtsomkeer maken naar Azie (terwijl ik op het laatst Azie ook zat was). Het enige wat ik fijn vond aan Australie was dat de lokale mensen echt heel vriendelijk en behulpzaam waren. Met alles wat je deed werd je bedankt en als groet kreeg je gday en als gedag, no worries te horen. Kortom, we leerde een hele andere taal. Heaps bleek een uitdrukking voor veel te zijn en Jeroen was My Luggige.

Op onze laatste dag in Melbourne gingen Jeroen en ik echt aan de sightseeing. Daarvoor hadden we alleen door het centrum van de stad gewandeld en alle winkels en warenhuizen bezocht. Die dag gingen we eerst naar een van de hoogste wolkenkrabbers van Melbourne, deze was helaas al vanaf 31 dec 2009 gesloten (we kwamen er later achter dat er nog eentje was), daarna naar het grote aquarium van Melbourne om pinguins, roggen en haaien te zien wat erg leuk was. Hierna gingen we naar de kust om daar de mini-pinguins te zien die zich daar tussen de rotsen hadden verstopt. Onderweg kwamen we een Italiaans meisje tegen die toevallig ook bij ons in het vliegtuig had gezeten en duidelijk gezelschap wilde. Nou, dat kon natuurlijk. Met zijn drieen gingen we op zoek naar de pinguins en de Italiaanse was helemaal blij toen we ze gevonden hadden. Het bleek dat het de eerste keer was dat ze die beestjes in het echt zag. Ha! Het was onze tweede keer die dag dat we pinguins zagen en wij waren lang niet onder de indruk. Als ze nu hadden getapdanst zoals we verwachtte...

Na vier dagen Melbourne werd het tijd om Australie verder te verkennen. We hadden met margot en Pieter 10 dagen later in Sydney afgesproken en we waren van plan om heel langszaam van melbourne naar Sydney te reizen. We huurde een auto en prikte een plaatsje op de map die ons wel leuk leek. Het eerste plaatsje dat we gingen bezoeken was Walhalla (aantal inwoners 18!). Een oud goudmijnstadje met, volgens Het Boek, een idylisch dorpcentrum. We reden kilometers (links! Links!!) en kwamen uiteindelijk aan in een dorpje waarvan ik verwachtte dat we elk moment door de dorpelingen gevangen genomen zouden worden en aan hun incestieuse kinderen gevoerd zouden worden. Desondanks besloten we daar een hotelletje te zoeken, je leeft tenslotte maar 1 keer. Na het dorpcafe ingelopen te hebben waar waarschijnlijk het hele dorp zat(“he, mate, heb jij nog een kamer over?”) kregen we al snel door dat of de kamers vol zaten, of dat de hotelletjes en kamers gesloten waren vanwege de vakantie. Hoe dan ook, geen onderdak. Ergens was ik wel blij en samen met Jeroen besloten we dat dit niet het Walhalla voor ons was. Wel liep er een erg mooi mijnersstationnetje met bijpassende treinrails door het dorp, en was het dorpje inderdaad idylisch maar meer van het soort dat je in Disneyland ziet. Snel maakte we alle foto’s (vooral toen we een bordje richting een mormonen dorpje zagen staan) rende daarna snel de auto in en gingen weer verder.

Hierna hadden we eigenlijk geen doel, dus reden we maar een eindje weg. Het doel van de reis zou uiteindelijk Sydney zijn (1038 km), maar daar moesten we pas over 10 dagen zijn, dus we konden erg langzaam gaan. Op een gegeven moment kwamen we een bordje Lookout point tegen, we keken elkaar aan en besloten daarheen te gaan. Jeroen draaide van de snelweg af en op een zandweggetje die ons dieper het bos in leidde. Uiteindelijk kwamen we op een punt waarvan we dachten dat het the lookoutpoint wel zou zijn, hij keek tenslotte uit over een vallei. We stapte uit en meteen gingen de haren in onze nek overeind staan. We liepen naar het uitkijkpunt en overal om ons heen begonnen dieren gekke kreten uit te slaan. Toen wees Jeroen naar iets wat aan een boom hing, naast me. Een rat, die aan zijn staart opgehangen was aan de boom. Ergens dachten we nog dat het een slang was die de rat in zijn bek had en aan de boom hing, maar we durfde allebei niet dichterbij te komen om het goed te zien. Het was creepy. Weer snelde we de auto in om hier als de wiedeweerga te vertrekken. We besloten dat dit waarschijnlijk geen uitkijkpunt was maar een kijk uit punt. Een paar kilometer later vonden we eindelijk weer bewoonde wereld en een motel waar we voor 5 dollar meer dan ons hostel heerlijk hebben geslapen in een kamer met alles erop en eraan. Oke, Australie begon iets leuker te worden!

De dag erna gingen we weer terug, want we waren er achter gekomen dat we een heel stuk leuk Victoria hadden gemist. We reden door minidorpjes, mooie natuur, langs de kust en uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje Yanakie (wilde ik perse heen). Snel foto’s gemaakt en weer verder. Die avond sliepen we in het dorpje Port Albert. Het motel stond in Het Boek en was beroemd omdat hij het oudste cafe/hotel was in heel Victoria (en om zijn fish en chips). Volgens Het Boek was het personeel aardig, het eten lekker (voornamelijk de Fish en chips dus) maar waren de kamers verlopen. Omdat het weer echt klote was (regen, onweer, windstoten) gingen we die avond geen dorpswandeling maken, maar namen we plaats op de cafekruk. Snel kwamen we met de gasten (zoon van Robin Williams met kind, een Engels echtpaar en een geemigreerde Nederlandse) en de herbergier in gesprek. De eigenaar was een grote brombeer met een bierbuik die ze eigenlijk Vic hadden moeten noemen, maar die Dave heette. Hij wilde zijn pensioen rustig vieren en had met wat geld een jaar geleden dit cafe gekocht nadat hij gestopt was met zijn baan als valutahandelaar. Maar, totaal tegen zijn wil in, had hij het ontzettend druk! Toen hij zijn verhaal had verteld wilde hij weten hoe wij nu weer bij hem terecht waren gekomen. Ik vertelde hem dat hij in Het Boek stond en dat we daarom bij hem waren uitgekomen. Hij keek verbaast. Waar hadden wij het over? Ik vertelde hem dat als je in Het Boek staat, je het hebt gemaakt en dat Het Boek DE leidraad is voor backpackers. “Maar ik heb helemaal niemand gezien en nergens voor betaald”, riep de man uit, en hij wilde zien wat ze over zijn stulpje hadden geschreven. Jeroen haalde Het Boek tevoorschijn en hij begon te lezen. “Mmm, mmm”, begon hij, “he, nice employes!” Hij keek bijna trots en blij, bijna..., het bleef tenslotte een brombeer met een bierbuik die eigenlijk Vic had moeten heten. Daarna las hij het stukje over de vergaande glorie en toen mompelde hij; “oke, dat klopt wel. (vonden wij ook van zeker de kamers, maar ze waren huge en er stonden dan wel maar liefst 4 bedden in en had je nog steeds ruimte) Maar goed, ik ben ook eerst begonnen met de bar en het restaurant op te knappen”. Ik keek rond en keek nog eens goed naar de donkerhouten lambrisering, de foute bordjes aan de muur (if you want to get laid, crawl into a chickens ass and wait), de cafetafeltjes waar eigenlijk een tapijtje op zou moeten liggen en de lucht van verschraald bier en fish en chips . Kortom een waar Australisch bruin cafe, en ik dacht er het mijne van. Vic/Dave vertelde ons verder nog dat er vroeger aan de haven, waar het cafe/hotel aanlag, een maritiem onderzoekcentrum lag die elke avond roggen voerde. Het onderzoekcentrum is ondertussen al lang weg, maar volgens Vic/dave kwamen de roggen nog regelmatig langs. Cool! ! We hebben hierna nog een tijdje in de stromende regen staan kijken naar de woeste golven, maar geen rog gezien. Die avond sliepen we in de grote maar verlopen kamer en zagen we de tv zelf van volume, net en menu verspringen, daarnaast deed de wekker vreemde dingen. Ik sliep niet heel erg fijn die nacht en Jeroen heeft de halve nacht in het stapelbed gelegen omdat mijn fantasie s’nacht bij mij op de loop gaat en ik daardoor niet heel erg stil lig (waarschijnlijk moet ik toch een ander soort genre films leuk gaan vinden...). De volgende morgen waren de spoken gelukkig weer weg en stapte we fris en fruitig de auto in. Hierna reden we naar Cann river waar we de nacht doorbrachten.

Omdat we de dag ervoor alleen maar gereden hadden, gingen we het deze dag iets rustiger aan doen. We deden een wandelingetje door het “regenwoud” die 45 min moest duren, maar omdat wij blijkbaar nergens meer van onder de indruk zijn, stonden we na 12 minuten alweer op de parkeerplaats. Tja, we snapte al niet waarom een wandeling van 1 km 45 minuten zou moeten duren. Het was mooi, maar om het nu regenwoud te noemen was een beetje te veel van het goede vonden we. De zon was inmiddels alweer aan het schijnen en we gingen nu maar weer het strand opzoeken en we prikte een plaatsje op de kaart. Mallacoota klonk ons wel leuk in de oren en we reden erheen. Dit was echt een heel mooi plaatsje waar ze een meer hadden die overging op een klein strookje duin/strand waarna de zee begon. In het meer zwommen pelikanen die je brood kon voeren. Helaas mik ik niet zo goed en gingen vooral de meeuwen ermee weg zodat ik “the eye of shame” van mijn pelicaan kreeg. Sorry! Na het kuststrookje ook verkent te hebben (de zee was echt meer voor stoere surfdudes) gingen we door naar het plaatsje Gipsy Point dat volgens Het Boek de moeite waard was om te bezoeken vanwege de serene omgeving. Gibsy Point dus, dat werd het. Maar uiteindelijk bleek het niet meer dan dat, een puntje. Hier woonde nog minder mensen dan in Walhalla, dat was zeker! Het was niks aan. Deze keer had Het Boek het verkeerd, niks sereen! Gewoon 5 huizen op elkaar met een groot meer en een goed aangelegd gazonnetje eromheen. Saai. Hier waren we dus snel uitgekeken. Snel door naar het volgende plaatsje. Eden werd het. Na een paar rondjes door dit kustplaatje gereden te hebben besloten we naar het plaatselijke toeristencentrum te gaan. Daar hielpen ze ons perfect en niet lang erna hadden we een reservering in een motelletje die vanwege nieuwe eigenaren een goedkoper tarief hadden. Opeens hadden we een kamer met een keukentje, toilet en douche, tv en een heerlijk bed! Joepie!

Snel weer inkopen gedaan en na een paar uur besloten we al dat we hier een paar dagen zouden blijven en vanuit daar de omgeving zouden verkennen. Elke dag vertrokken we vroeg in de middag om lekker te touren in onze auto, om daarna lekker een hapje te doen in ons motelletje. Helaas kwam Kerst steeds dichterbij en het werd snel duidelijk dat ons motel volgeboekt was. Op de dag van kerstavond gingen we in het plaatselijke kroegje/hotel/hostel/gokhal/bookmaker/bottleshop/internetcafe op zoek naar een plekje om de kerst door te brengen. Maar alles wat we opzochten was volgeboekt of gewoon niet open met kerst (!). We raakte een beetje in paniek, moesten we nu de kerst in de auto doorbrengen...? In een helder moment vroeg ik de dame aan de bar of ze een plekje vrij hadden met kerst. “Ja hoor”, zei ze, “maar alleen vanavond en tweede kerstdag, want eerste kerstdag zijn we dicht”. Ik begon wanhopig te worden. Zo keek ik waarschijnlijk ook uit mijn ogen, want opeens kwam de eigenaar naar me toe en vertelde me dat als we vroeg in de morgen naar het kroegje/hotel/hostel/gokhal/bookmaker/bottleshop/internetcafe zouden komen, dan was hij er waarschijnlijk ook en kon hij ons met grote uitzondering de sleutel van onze kamer geven. Hij vroeg wat voor kamer we wilde hebben en heel backpackerig koos ik de goedkoopste uit. Joepie, we waren gered!

Eerste kerstdag werden we vroeg wakker en terwijl het zonnetje lekker scheen laadde we onze ezel op en vertrokken we richting ons kribbetje voor de kerst. Het stadje was een ghosttown geworden, totaal uitgestorven. Alle hotels waren dicht, de restaurants gesloten en de fish and chips zaken stonden er verlaten bij, maar het was kerst en misschien helemaal niet zo raar hier. Eenmaal bij het kroegje/hotel/hostel/gokhal/bookmaker/bottleshop/internetcafe duurde het even voordat de eigenaar er was, maar uiteindelijk was hij er (ik denk dat de kerkdienst was afgelopen want opeens werd het druk in het stadje) en kregen we de sleutel van onze kamer die we in een gebouwtje achter het hotel konden vinden. Daar vonden we dus een klein hosteltje die totaal verlaten was. Jeroen en ik hadden dus een heel gebouw voor ons zelf, en een kamer met 4 stapelbedden! Of 7 kamers met 4 stapelbedden, 6 douches, 6 toiletten en een keukentje, het is net hoe je het ziet natuurlijk. Dit was lekker! Nu had de eigenaar ons al verteld dat als we gebruik wilde maken van de WIFI (ze hadden hier WIFI!!) dat we die konden krijgen bij het hoofdgebouw, en dat hij het geen probleem vond als we daar op het terras zaten terwijl die eigenlijk dicht was. Dat was aardig van hem. Niet lang nadat we ons hadden geinstaleerd gingen we richting hoofdgebouw om daar lekker in het zonnetje te gaan internetten. Binnen was de eigenaar druk bezig met voorbereidingen en ondertussen liepen er allemaal mensen naar binnen. Bleek dat hij een kerstbrunch ging houden met zijn familie. Even later zaten ze lekker te eten met zijn allen en zag ik af en toe medelijwekkende blikken onze kant op gaan. Ik voelde me al een beetje opgelaten daar, maar dat werd helemaal erg toen ze een bordje kwamen brengen. Of we ook iets wilde eten, want ze hadden genoeg. Afslaan vonden we een beetje onbeleefd en honger hadden we ondertussen ook wel, dus met rode hoofden gingen we naar binnen om iets op te scheppen. Maar lekker dat het was! Gamba’s, vis, gegratineerde aardappeltjes, kip, salade, we gingen helemaal los! En toen we dat ophadden kwamen ze ook nog een toetje brengen. We waren echt helemaal blij. Na ze duizend keer bedankt te hebben gingen we weer de auto in om een kerstritje te maken. Disaster bay ging het worden. Een baai waar veel schepen het lootje hadden gelegd vanwege zijn veradelijke stromingen en rotsen. We werden die dag getrakteerd op de meest mooie uitzichten en uiteindelijk gingen we naar een echte firetower. Hier kon je logeren als je dat wilde, maar we hadden nu al zo’n mooi plekje dat we dat niet gingen doen. Vlak voor de vuurtoren kregen we ons eerste kerstkado-tje, een levende kangaroe! Wat zijn die eigenlijk groot! Meteen schoten we ons rolletje vol (als we die zouden hebben) en liepen daarna verder naar de vuurtoren. Weer een prachtig uitzicht. Op de terugweg liep er opeens een gigantische egel voor onze neus. Toen hij ons zag krulde hij meteen op tot een balletje, maar toen we een tijdje stil bleven staan voelde hij zich weer goed genoeg om weer egel te worden en liet hij zich zonder problemen fotograferen. Weer liepen we verder en opeens kwamen we een walabie tegen. Deze is echt een stuk kleiner dan een kangaroe, maar ziet er ongeveer hetzelfde uit. Weer foto’s en video’s en we waren helemaal blij met deze beestjes. We waren ondertussen al bijna drie weken in Australie en hadden er nog geen eentje gezien en nu opeens doken ze op als onkruid. Toen we bij de auto aankwamen (een loopje van 10 minuten) stond de teller op twee kangaroes, 5 walabies en een egel giganticus. Oo, en natuurlijk die stomme parkieten/kanaries/papagaaien die je echt overal in Australie ziet. Jeroen en ik waren blij! Na deze mooie dag kwamen we weer aan in ons hostel, verwarmde we onze kerstlasagne op en keken we de sound of music op de laptop (verplicht met kerst). Hierna sloten we onze oogjes en vielen we in een diepe onrustige slaap (ik kijk echt te veel horrorfilms!! Leeg hostel, veel kamers, donkere hoekjes, toilet aan het einde van de gang, moet twee keer per nacht plassen en ik heb “the shining” drie keer gezien. Trek je conclusie maar hoe mijn nacht was..)

Tweede kerstdag vertrokken we weer. Omdat Australie geen tweede kerstdag kent, maar alleen boxingday gingen we er vanuit dat alles weer open was. Niks was minder waar. Alles zat nog steeds potdicht en dat zou het voornamelijk blijven de komende dagen (bleek dat boxingday niet 1 dag is, maar een hele week, tot nieuwjaar!!). Ik bleef het raar vinden dat op de dagen dat het in Nederland topdrukte is in de horeca, dat alle horecagelegenheden dicht blijven omdat ze tijd met hun familie door willen brengen. Als je familie aan de andere kant van het land woont dan wil je toch een plekje hebben om te overnachten? Verder kwamen we erachter dat de winkels andere uren aanhielden. Van 12 uur in de middag tot 3 of 4 was geen uitzondering en af en toe werd het een probleem met eten.

Maar goed, tweede kerst dus. Jeroen en ik vertrokken dit keer naar Batemans bay, een toeristenstadje die hoog aangeschreven stond in Het Boek. Na veel zoeken kwamen we uiteindelijk bij een prijzig uitziend motel uit waar een nogal beschonken man achter de balie zat. Gelukkig praten Jeroen en ik nogal een woordje over de grens en beschonken taal konden we als de beste. Na een heel gesprek dat nergens op sloeg vond de beste man dat wij een tof stel waren en boekte de beste kamer voor ons voor een zacht prijsje. Dat dit nog steeds duurder was dan normaal zouden betalen namen we op de koop toe, want ik had stiekem in zijn computer gezien dat deze kamer normaal gesproken twee en een half keer zo veel kostte en veel meer keus hadden we niet. Maar...dan moesten we hem die avond wel vergezellen in zijn kroegentocht. Nou, omdat we toch al de stad wilde verkennen stemde we in en namen we de sleutel aan. Even later stonden we in de mooiste kamer die we hadden gehad, met het lekkerste bed, een breedbeeld met filmnet en een echte jacuzie erin! Na een paar uur gingen we naar het stadje om in het enige barretje/eettentje wat er nog open was een drankje te doen. De hotelmeneer bleek Greg te heten en werkte net drie maanden bij het hotel. Hij en zijn baas konden niet zo goed met elkaar opschieten, maar omdat de baas hem nog heel veel geld schuldig was, kon hij zo’n beetje alles doen wat hij wilde (zoals beschonken op zijn werk zijn en ons in een luxe kamer zetten voor “weinig”.) . Het bleek nogal een vreemd mannetje te zijn, die elke keer als hij zijn rijbewijs moest inleveren, weer naar een andere staat vertrok omdat hij daar weer een nieuw rijbewijs kon aanvragen. Hierdoor had hij al over heel australie gewoond. Ondanks dat hij vreemd was en hij van beschonken naar behoorlijk dronken ging, was het best gezellig met hem. Om half 10 werden we de bar uitgebonsjoert omdat het boxingday was. Gelukkig was er verderop een hostel waar alle twintigjarige van het stadje bijeen waren gekomen om met een drankje boxingday te vieren. Hier bleven we nog een uurtje en we vertrokken om het moment dat Greg vond dat het misschien verstandig was om naar huis te gaan. Buiten was hij het helaas alweer vergeten en werd boos op ons omdat we opeens naar het hotel wilden. Even later was hij weer kalm en pakte de fiets om richting hotel te vertrekken waar hij blijkbaar ook sliep. Jeroen en ik waren aan de wandel dus we zeiden gedag en gingen uit elkaar. Ergens vond ik het al vreemd dat we hem niet onderweg nog tegenkwamen, maar h’e wie ben ik? In het hotel lieten we mooi de jacuzie vollopen en even later lagen Jeroen en ik heerlijk te bubbelen. En dat zonder bonen gegeten te hebben, wat een luxe!! Terwijl we aan het bubbelen waren, ging Jeroens telefoon. Hij keek erop en zag Gregs nummer. We besloten hem te negeren. De volgende dag bij het ontbijt zagen we een groenige Greg met een verschrikkelijke kater en overal krassen op zijn hoofd. We vroegen hoe het met hem ging en kregen meteen een heel verhaal. Bleek dat hij die nacht een klein ongelukje had gehad met zijn fiets. Hij knalde met zijn voorwiel tegen iets aan en werd hierdoor in een bramenstruik gelancheerd. Hoofd eerst. Hierna kon hij er niet meer uitkomen omdat de struik totaal om hem heen gedraait zat en de doornen in zijn lichaam prikte. Uiteindelijk moest de politie eraan te pas komen om hem eruit te komen halen. Maar hij was natuurlijk dronken en reed op de fiets zonder helm, iets wat ze in Australie niet echt tof vinden. Gelukkig kreeg hij geen boete. Waarschijnlijk vonden ze dat hij wel genoeg geleden had, maar ondertussen was hij mooi wel zijn schoen kwijt en miste hij het buitenkantje van zijn telefoon. Jeroen en ik denken dat hij ons eerst probeerde te bellen en toen we niet opnamen, hij uiteindelijk de politie heeft moeten bellen. Ik voelde me een beetje schuldig. Een beetje maar. Moehahaha!

Tweede boxingday vertrokken we weer en nu gingen we richting de hoofdstad van Australie. Canbarra. Nu hebben de bewoners van Sydney en Melbourne altijd ruzie met elkaar, zeg maar net als Rotterdam en Amsterdam, maar over een ding zijn ze het wel eens. De hoofdstad is voor mietjes . Ik verwachtte er dan ook niet zo veel van. Maar toen we na een mooie reis aankwamen was ik best onder de indruk. Het parlementsgebouw wa s op een grote rontonde gezet en boven het gebouw prijkte een paal met de australische vlag. Volgens Het Boek zou Stalin het gebouw prachtig hebben gevonden en deze keer was ik het totaal met Het Boek eens. Hoewel het ook niet misstaan zou hebben in Amerika met zijn grote uitzichten over lange groene velden. Na het nieuwe en het oude parlementsgebouw te hebben gezien, waarin veel over het verleden werd verteld, doken we nog het oorlogsmuseum in en toen was de dag alweer voorbij. Snel zochten we een motel op waar we de nacht doorbrachten.

Hierna vertrokken we naar Sydney, en dat..lieve kijkbuiskinderen. Is weer een heel nieuw verhaal.