The day the earth did not stood still
Door: Janneke
Blijf op de hoogte en volg Janneke en Jeroen
26 Februari 2011 | Nieuw Zeeland, Christchurch
“No sorry, we do not have a private room available”, zei het meisje achter de balie. Verdorie, dit was het zoveelste hostel al dat geen plek had. Jeroen en ik waren van Queenstown naar Dunedin toe gereist (300 km) met het idee daar een paar nachten te blijven totdat we naar Christchurch zouden verhuizen. Eenmaal in Dunedin was er geen hostel te vinden die plek voor ons had. Hierna maar doorgereden naar de eerst volgende grote stad. Toen ze daar ook geen plek hadden bleven we maar doorrijden totdat we eindelijk een hotel vonden met hostelprijzen die plek voor ons had. Op dat moment waren we zo dicht bij Christchurch dat we maar besloten om alvast een hostel daar te reserveren. We pakte Het Boek erbij en zonder goed te kijken gingen we meteen maar voor de ouwe pik (our pick) die meestal wel goed was. Jeroen belde en gelukkig hadden ze plek voor ons. Hierna baalde ik een beetje want het YHA hostel, een keten waar we normaal sliepen, lag midden in het centrum en had WIFI, maar goed, deze was nu al gereserveerd. Had ik maar beter moeten kijken.
De volgende dag kwamen we aan in “ons”hostel. Een oude gevangenis die omgebouwd was en die ze “The Jailhouse” hadden genoemd. Met dikke muren van zo’n 50 cm, van die ijzeren deuren en alles witgeverft zag hij er geweldig uit. Het was alleen jammer dat hij op 20 minuten lopen van het centrum af lag. Jeroen en ik sliepen de eerste nachten boven in een double, maar omdat ze te veel boekingen hadden, moesten we na twee nachten weer verhuizen naar een stapelbed op de eerste verdieping. De eerste dag dat we aankwamen gingen we laat in de middag het centrum verkennen. Museum gepakt waar ze lieten zien hoeveel aardbevingen Christchurch wel niet had per dag. Sommige dagen wel 5 bevingen! Maar omdat de meeste maar een 2.3 of 2.1 waren voelde je ze niet echt. We keken nog om ons heen, je zou hier maar lopen terwijl er eentje kwam! Poeh, al die pilaren met schilderijen zouden dan omvallen en wat dacht je van die enge platen boven ons hoofd! Aan de andere kant, er was er net eentje in september geweest, zo’n vaart zal het niet lopen.. Na het museum gingen we de stad zelf in. Van Jeroen nog een foto gemaakt op het kerkplein en de kerk nog even van binnen bekeken. Het was druk met toeristen en overal stonden bloemen omdat het bloemenfestival net aan de gang was. Christchurch wil zich namelijk de stad van de bloemen laten noemen. Dat die naam binnenkort zou veranderen wist toen nog niemand.
Na een uurtje of twee in de stad was het tijd om terug naar het hostel te lopen. Hoewel we lang niet alles bekeken hadden was het al laat en was alles gesloten. Over een paar dagen dan maar dunnetjes over doen dan maar. De dag erna gingen Jeroen en ik naar the adrealine forest. Een bos waar je van je hoogtevrees af kon komen. Je begint laag (op 2 meter) op level 1, hierbij loop je over touwen, spring je van boomstam naar boomstam, zipline je van de ene kant naar de andere kant en probeer je via een net of touw naar de volgende boom te komen. Je kunt daarna doorgaan tot level 6 (20 meter) en de uitdagingen worden ook steeds groter. Jeroen kwam tot level 3, ik tot 3 en een half. Bij level 4 zei mijn geest bij de eerste uitdaging al; Nee, dit ga je niet doen! Maar mijn stoere ik, wilde het zo graag doen! Dus begon ik (na al een keertje naar beneden geklommen te hebben) toch aan level 4. Ze hebben me uiteindelijk met een trap uit een boom moeten plukken. Ik durfde niet meer..
Op 22-2-11 stonden we vroeg op want we moesten de kamer uit om naar beneden te verhuizen. “Getverderie”, zei ik tegen Jeroen, “Ik wil helemaal niet zo vroeg op! Ik ben nog zo moe!!” Chagerijnig stond ik op, pakte de spullen in en bracht ze naar beneden. Onze nieuwe kamer was nog niet klaar. Iets wat me nog chagerijniger maakte. Dan maar een ontbijtje. Onder het genot van een papje besloten we wat we die dag gingen doen. Naar het centrum maar weer om de rest te bekijken? Of naar het Antartica museum? Eerst op de kamer wachten. Na het ontbijt kreeg ik last van buikpijn en mijn vermoeidheid was nog niet weg. Grrr, ik wilde die kamer! Na drie keer gevraagd te hebben, en hierna betaald te hebben, kregen we onze sleutel. Ik kon eindelijk mijn tukkie doen! Ik had me op het bovenste bed genesteld (ik ga echt niet onder liggen als er een aardbeving zou komen!!) en deed mijn ogen dicht. Ergens in de verte rommelde er iets. “Mmm, er zou wel eens een aardbeving kunnen komen”, dacht ik nog terwijl ik in slaap dommelde...
Opeens werd ik ruw wakker gemaakt. De hele kamer en mijn bed schudde alle kanten op. “Ooo, shit! Een aardbeving!!”. Ik probeerde uit mijn bed te komen, maar probeer maar eens van een stapelbed te komen terwijl dat ding heen en weer beweegt! Uiteindelijk met beide voetjes op de grond gekomen en naar de deuropening gerend. In drie stappen was ik er. In de gang lag een man op de grond met zijn bordje spagetti in zijn hand en hij keek me neutraal aan. Hierna hield de aarbeving op. Het had niet langer dan 8 seconden geduurd. Ik begon te lachen, dit was grappig! Jeroen kwam ergens uit een kamer en de staf vroeg of iedereen oke was. En iedereen was oke, afgezien van een hysterische Japanner dan. Jeroen bleek aan het internetten geweest te zijn toen de aardbeving begon en hij baalde vooral dat de computer omviel en zijn internet dus wegviel. We kletsten even en opeens begon de grond weer te rommelen. Iedereen rende een kant op en het stopte meteen weer. De staf gaf ons hierna aanwijzingen wat we moesten doen als er nog een aardbeving zou komen. Nou, ik was wakker! Ik besloot nu maar die douche te nemen die ik nog niet had genomen. Ik ging de kamer in om mijn spullen te pakken en...opeens begon alles weer te schudden. Oke, ik moet nu onder het bed gaan liggen volgens die gasten hier. Ik twijfelde, dat ging ik echt niet doen, het zag er helemaal niet solide uit! Voordat ik iets besloten had, was deze beving ook weer voorbij. Omdat ik nu wel had begrepen dat we veel naschokken zouden krijgen kleedde ik me maar warm aan. Terwijl ik bezig was, kregen we te horen dat we het gebouw uit moesten. Het was niet meer veilig.
Nadat ik mijn computer had gered en Jeroen onze paspoorten en zijn telefoon in de auto had gestopt, moesten we ons op een grasveldje naast het hostel verzamelen. Dit veldje was gelukkig ver van alle gebouwen af. Van de staf kregen we te horen dat de schoorstenen op instorten stonden en omdat ze niet wisten wat dat met het dak zou doen, was het binnen niet veilig. Erg vonden we het niet, we hadden allemaal een dekbed gekregen om ons warm te houden en er werd snoep en drank uitgedeeld. Het was best gezellig eigenlijk. Het enige nadeel was dat er geen toilet was, maar de bosjes deden hun truc ook wel. Na de zoveelste naschok hoorde we een luid kabaal. Een van de schoorstenen was er vanaf gevallen. De drie andere schoorstenen waren zwaar beschadigd en stonden ook op instorten, maar de gevangenis zelf stond nog fier overeind. Een halfuur na de laatste schok gingen Jeroen en ik even bij de grote straat kijken. Het was er druk. Mensen liepen over straat, allemaal 1 richting op en niemand wist eigenlijk waar ze heen moesten. Ook stond er een file met mensen die de stad uit wilde. Een paar mensen keken alsof ze hadden gehuild en paniek stond er in hun ogen te lezen. Wat was er aan de hand? Inmiddels was het al bekend dat de eerste schok een 6.3 op de schaal van richter was geweest en die eerste naschokken 5.8 en een 5.2. Dat was best hevig. Maar niemand van ons wist hoe erg de schade was in de rest van de stad. We keken verder de straat in. De tatoeshop waar we een dag eerder een foto van hadden gemaakt was ingestort, zo ook een chinees restaurant. Verderop konden we een oud gebouw zien waarvan er een muur was weggevallen. Langzaam werd het ons duidelijk hoe erg het was geweest. We waren aan het kletsen met een paar anderen toen er opeens weer een beving kwam. We stonden op dat moment net naast een groot alluminium kantoorgebouw met veel ramen! Het ding stond letterlijk te twisten en we renden alletwee in paniek weg. Dit was eng! Een meisje begon te hysterisch te gillen en een paar anderen probeerde haar te kalmeren. De beving was alweer over. Hierna meteen maar weer op het grasveldje gaan zitten. Daar was het veilig.
Ondertussen werd de groep die er zat steeds groter. Een meisje die op het moment van de aardbeving in het centrum was, vertelde haar verhaal. Ze was net het informatiecentrum ingegaan dat op het kerkplein lag. Zij en haar vriend waren de folders aan het doornemen toen de aardbeving begon. Alle boekenkasten vielen als dominostenen om en mensen raakte bekneld onder de kasten. Toen ze een man eronder uit hadden gehaald, begon hij hard om zijn meisje te roepen. Waar ze was, wisten ze niet. Buiten was de toren van de kerk eraf gevallen en het hele plein lag onder het puin. Naast de kerk stond een kunstwerk met beelden. Ook hier was niks meer van over. Ze vertelde dat ze onder het puin een man zag liggen. Hij had het waarschijnlijk niet overleefd. Gebouwen waren ingestort, ramen gesprongen en overal lag glas en puin. Het was net een oorlogsgebied, vertelde ze me terwijl haar lichaam niet stopte met trillen en ze begon te huilen. Haar vrienden vingen haar weer op. Ik schrok hier behoorlijk van. En ik maar denken dat het een grappig iets was! Mijn ouders probeerde ik hierna te bellen, maar die namen niet op. Maar goed, het was tenslotte 3 uur in de nacht voor hen. Dan maar mijn zwager een berichtje sturen. Omdat het duidelijk was dat we die avond niet in het hostel konden slapen probeerden we het ergens anders. Helaas hadden meer mensen dat idee gehad en alles zat vol. Soms zelf met meer mensen op de kamer dan toegestaan was! De staf besloot dat we allemaal in het crisiscentrum konden blijven. Alleen waar dat zou zijn was nog even onduidelijk. Tegen de tijd dat het duidelijk werd hadden wij een smsje van Leanne gehad (onze mooie prinses van het noord-eiland) die vertelde dat haar stiefdochter (he, stiefmoeders zijn toch nooit mooi..?) in CC woonde en ons onderdak aanbood. We konden niet anders dan dit aannemen, maar de rest van de groep dan? De staf regelde auto’s voor hun gasten om ze naar de crisisopvang te brengen die in een racetrack lag en Jeroen en ik boden onze auto aan. Nadat Jeroen een paar meiden naar de opvang had gebracht, kregen we het bericht dat die opvang niet veilig was en op instorten stond. We moesten ze dus weer terughalen. De staf was nu bezig om tenten te verzamelen om dan maar te overnachten op het veldje. Gelukkig kwam er een ander mannetje aan die ons officieel bestempelde als vluchtelingen en ons een plekje aanbood in een kerk niet ver van het hostel af. Hierna brachten we iedereen naar de crisiskerk (Crisischurch, snap je..) en gingen wij naar de stiefdochter van Leanne, Jody. Dit bleek een heel lief meisje te zijn van een jaartje of 20 die bij haar schoonmoeder woonde. We waren niet de enige die er sliepen, ook hun oom en nichtje werden er opgevangen en haar vriend en zijn broertje woonde er ook. Ondertussen was het alweer 9 uur in de avond en iedereen in Nederland werd langzaam wakker (het is er 12 uur later). Gelukkig mochten we hun internet gebruiken en meteen konden we iedereen inlichten dat we veilig waren. Die avond onrustig in de woonkamer geslapen omdat de naschokken hun werk wel deden. Als er een grote zou komen, moesten we meteen onder tafel kruipen. En een paar keer moesten we opstaan om onze jump richting tafel te maken. Meestal was de schok alweer over als we de dekens van ons af hadden gegooit maar erg lekker slaap je er niet van. Jody’s schoonmoeder werkte bij het ziekenhuis als verpleegster en kwam om 12 uur thuis na een lange en zware dag. Na 6 uurtjes slaap moest ze er weer uit om weer terug te gaan. De operatiekamers van het ziekenhuis waren ingestort en daarom kregen ze alleen maar kleine verwondingen en breuken, maar de verhalen die ze van iedereen hoorde waren te erg.
Na deze nacht besloten we om Christchurch te verlaten en een paar nachtjes ergens anders te slapen. Van de nood een deugd gemaakt en meteen maar de boulders (ronde stenen) en Arthurs Pas (de alpen van NZ) bekeken. We zitten ondertussen veilig in Bali. Het dodental in Christchurch ligt ondertussen op 143 en er zijn nog 200 vermisten. Het YHA waar ik eigenlijk wilde slapen is totaal ingestort en er zijn veel doden bij gevallen. Na die eerste aardbeving zijn er 312 naschokken geweest. We hebben heel veel geluk gehad...
De volgende dag kwamen we aan in “ons”hostel. Een oude gevangenis die omgebouwd was en die ze “The Jailhouse” hadden genoemd. Met dikke muren van zo’n 50 cm, van die ijzeren deuren en alles witgeverft zag hij er geweldig uit. Het was alleen jammer dat hij op 20 minuten lopen van het centrum af lag. Jeroen en ik sliepen de eerste nachten boven in een double, maar omdat ze te veel boekingen hadden, moesten we na twee nachten weer verhuizen naar een stapelbed op de eerste verdieping. De eerste dag dat we aankwamen gingen we laat in de middag het centrum verkennen. Museum gepakt waar ze lieten zien hoeveel aardbevingen Christchurch wel niet had per dag. Sommige dagen wel 5 bevingen! Maar omdat de meeste maar een 2.3 of 2.1 waren voelde je ze niet echt. We keken nog om ons heen, je zou hier maar lopen terwijl er eentje kwam! Poeh, al die pilaren met schilderijen zouden dan omvallen en wat dacht je van die enge platen boven ons hoofd! Aan de andere kant, er was er net eentje in september geweest, zo’n vaart zal het niet lopen.. Na het museum gingen we de stad zelf in. Van Jeroen nog een foto gemaakt op het kerkplein en de kerk nog even van binnen bekeken. Het was druk met toeristen en overal stonden bloemen omdat het bloemenfestival net aan de gang was. Christchurch wil zich namelijk de stad van de bloemen laten noemen. Dat die naam binnenkort zou veranderen wist toen nog niemand.
Na een uurtje of twee in de stad was het tijd om terug naar het hostel te lopen. Hoewel we lang niet alles bekeken hadden was het al laat en was alles gesloten. Over een paar dagen dan maar dunnetjes over doen dan maar. De dag erna gingen Jeroen en ik naar the adrealine forest. Een bos waar je van je hoogtevrees af kon komen. Je begint laag (op 2 meter) op level 1, hierbij loop je over touwen, spring je van boomstam naar boomstam, zipline je van de ene kant naar de andere kant en probeer je via een net of touw naar de volgende boom te komen. Je kunt daarna doorgaan tot level 6 (20 meter) en de uitdagingen worden ook steeds groter. Jeroen kwam tot level 3, ik tot 3 en een half. Bij level 4 zei mijn geest bij de eerste uitdaging al; Nee, dit ga je niet doen! Maar mijn stoere ik, wilde het zo graag doen! Dus begon ik (na al een keertje naar beneden geklommen te hebben) toch aan level 4. Ze hebben me uiteindelijk met een trap uit een boom moeten plukken. Ik durfde niet meer..
Op 22-2-11 stonden we vroeg op want we moesten de kamer uit om naar beneden te verhuizen. “Getverderie”, zei ik tegen Jeroen, “Ik wil helemaal niet zo vroeg op! Ik ben nog zo moe!!” Chagerijnig stond ik op, pakte de spullen in en bracht ze naar beneden. Onze nieuwe kamer was nog niet klaar. Iets wat me nog chagerijniger maakte. Dan maar een ontbijtje. Onder het genot van een papje besloten we wat we die dag gingen doen. Naar het centrum maar weer om de rest te bekijken? Of naar het Antartica museum? Eerst op de kamer wachten. Na het ontbijt kreeg ik last van buikpijn en mijn vermoeidheid was nog niet weg. Grrr, ik wilde die kamer! Na drie keer gevraagd te hebben, en hierna betaald te hebben, kregen we onze sleutel. Ik kon eindelijk mijn tukkie doen! Ik had me op het bovenste bed genesteld (ik ga echt niet onder liggen als er een aardbeving zou komen!!) en deed mijn ogen dicht. Ergens in de verte rommelde er iets. “Mmm, er zou wel eens een aardbeving kunnen komen”, dacht ik nog terwijl ik in slaap dommelde...
Opeens werd ik ruw wakker gemaakt. De hele kamer en mijn bed schudde alle kanten op. “Ooo, shit! Een aardbeving!!”. Ik probeerde uit mijn bed te komen, maar probeer maar eens van een stapelbed te komen terwijl dat ding heen en weer beweegt! Uiteindelijk met beide voetjes op de grond gekomen en naar de deuropening gerend. In drie stappen was ik er. In de gang lag een man op de grond met zijn bordje spagetti in zijn hand en hij keek me neutraal aan. Hierna hield de aarbeving op. Het had niet langer dan 8 seconden geduurd. Ik begon te lachen, dit was grappig! Jeroen kwam ergens uit een kamer en de staf vroeg of iedereen oke was. En iedereen was oke, afgezien van een hysterische Japanner dan. Jeroen bleek aan het internetten geweest te zijn toen de aardbeving begon en hij baalde vooral dat de computer omviel en zijn internet dus wegviel. We kletsten even en opeens begon de grond weer te rommelen. Iedereen rende een kant op en het stopte meteen weer. De staf gaf ons hierna aanwijzingen wat we moesten doen als er nog een aardbeving zou komen. Nou, ik was wakker! Ik besloot nu maar die douche te nemen die ik nog niet had genomen. Ik ging de kamer in om mijn spullen te pakken en...opeens begon alles weer te schudden. Oke, ik moet nu onder het bed gaan liggen volgens die gasten hier. Ik twijfelde, dat ging ik echt niet doen, het zag er helemaal niet solide uit! Voordat ik iets besloten had, was deze beving ook weer voorbij. Omdat ik nu wel had begrepen dat we veel naschokken zouden krijgen kleedde ik me maar warm aan. Terwijl ik bezig was, kregen we te horen dat we het gebouw uit moesten. Het was niet meer veilig.
Nadat ik mijn computer had gered en Jeroen onze paspoorten en zijn telefoon in de auto had gestopt, moesten we ons op een grasveldje naast het hostel verzamelen. Dit veldje was gelukkig ver van alle gebouwen af. Van de staf kregen we te horen dat de schoorstenen op instorten stonden en omdat ze niet wisten wat dat met het dak zou doen, was het binnen niet veilig. Erg vonden we het niet, we hadden allemaal een dekbed gekregen om ons warm te houden en er werd snoep en drank uitgedeeld. Het was best gezellig eigenlijk. Het enige nadeel was dat er geen toilet was, maar de bosjes deden hun truc ook wel. Na de zoveelste naschok hoorde we een luid kabaal. Een van de schoorstenen was er vanaf gevallen. De drie andere schoorstenen waren zwaar beschadigd en stonden ook op instorten, maar de gevangenis zelf stond nog fier overeind. Een halfuur na de laatste schok gingen Jeroen en ik even bij de grote straat kijken. Het was er druk. Mensen liepen over straat, allemaal 1 richting op en niemand wist eigenlijk waar ze heen moesten. Ook stond er een file met mensen die de stad uit wilde. Een paar mensen keken alsof ze hadden gehuild en paniek stond er in hun ogen te lezen. Wat was er aan de hand? Inmiddels was het al bekend dat de eerste schok een 6.3 op de schaal van richter was geweest en die eerste naschokken 5.8 en een 5.2. Dat was best hevig. Maar niemand van ons wist hoe erg de schade was in de rest van de stad. We keken verder de straat in. De tatoeshop waar we een dag eerder een foto van hadden gemaakt was ingestort, zo ook een chinees restaurant. Verderop konden we een oud gebouw zien waarvan er een muur was weggevallen. Langzaam werd het ons duidelijk hoe erg het was geweest. We waren aan het kletsen met een paar anderen toen er opeens weer een beving kwam. We stonden op dat moment net naast een groot alluminium kantoorgebouw met veel ramen! Het ding stond letterlijk te twisten en we renden alletwee in paniek weg. Dit was eng! Een meisje begon te hysterisch te gillen en een paar anderen probeerde haar te kalmeren. De beving was alweer over. Hierna meteen maar weer op het grasveldje gaan zitten. Daar was het veilig.
Ondertussen werd de groep die er zat steeds groter. Een meisje die op het moment van de aardbeving in het centrum was, vertelde haar verhaal. Ze was net het informatiecentrum ingegaan dat op het kerkplein lag. Zij en haar vriend waren de folders aan het doornemen toen de aardbeving begon. Alle boekenkasten vielen als dominostenen om en mensen raakte bekneld onder de kasten. Toen ze een man eronder uit hadden gehaald, begon hij hard om zijn meisje te roepen. Waar ze was, wisten ze niet. Buiten was de toren van de kerk eraf gevallen en het hele plein lag onder het puin. Naast de kerk stond een kunstwerk met beelden. Ook hier was niks meer van over. Ze vertelde dat ze onder het puin een man zag liggen. Hij had het waarschijnlijk niet overleefd. Gebouwen waren ingestort, ramen gesprongen en overal lag glas en puin. Het was net een oorlogsgebied, vertelde ze me terwijl haar lichaam niet stopte met trillen en ze begon te huilen. Haar vrienden vingen haar weer op. Ik schrok hier behoorlijk van. En ik maar denken dat het een grappig iets was! Mijn ouders probeerde ik hierna te bellen, maar die namen niet op. Maar goed, het was tenslotte 3 uur in de nacht voor hen. Dan maar mijn zwager een berichtje sturen. Omdat het duidelijk was dat we die avond niet in het hostel konden slapen probeerden we het ergens anders. Helaas hadden meer mensen dat idee gehad en alles zat vol. Soms zelf met meer mensen op de kamer dan toegestaan was! De staf besloot dat we allemaal in het crisiscentrum konden blijven. Alleen waar dat zou zijn was nog even onduidelijk. Tegen de tijd dat het duidelijk werd hadden wij een smsje van Leanne gehad (onze mooie prinses van het noord-eiland) die vertelde dat haar stiefdochter (he, stiefmoeders zijn toch nooit mooi..?) in CC woonde en ons onderdak aanbood. We konden niet anders dan dit aannemen, maar de rest van de groep dan? De staf regelde auto’s voor hun gasten om ze naar de crisisopvang te brengen die in een racetrack lag en Jeroen en ik boden onze auto aan. Nadat Jeroen een paar meiden naar de opvang had gebracht, kregen we het bericht dat die opvang niet veilig was en op instorten stond. We moesten ze dus weer terughalen. De staf was nu bezig om tenten te verzamelen om dan maar te overnachten op het veldje. Gelukkig kwam er een ander mannetje aan die ons officieel bestempelde als vluchtelingen en ons een plekje aanbood in een kerk niet ver van het hostel af. Hierna brachten we iedereen naar de crisiskerk (Crisischurch, snap je..) en gingen wij naar de stiefdochter van Leanne, Jody. Dit bleek een heel lief meisje te zijn van een jaartje of 20 die bij haar schoonmoeder woonde. We waren niet de enige die er sliepen, ook hun oom en nichtje werden er opgevangen en haar vriend en zijn broertje woonde er ook. Ondertussen was het alweer 9 uur in de avond en iedereen in Nederland werd langzaam wakker (het is er 12 uur later). Gelukkig mochten we hun internet gebruiken en meteen konden we iedereen inlichten dat we veilig waren. Die avond onrustig in de woonkamer geslapen omdat de naschokken hun werk wel deden. Als er een grote zou komen, moesten we meteen onder tafel kruipen. En een paar keer moesten we opstaan om onze jump richting tafel te maken. Meestal was de schok alweer over als we de dekens van ons af hadden gegooit maar erg lekker slaap je er niet van. Jody’s schoonmoeder werkte bij het ziekenhuis als verpleegster en kwam om 12 uur thuis na een lange en zware dag. Na 6 uurtjes slaap moest ze er weer uit om weer terug te gaan. De operatiekamers van het ziekenhuis waren ingestort en daarom kregen ze alleen maar kleine verwondingen en breuken, maar de verhalen die ze van iedereen hoorde waren te erg.
Na deze nacht besloten we om Christchurch te verlaten en een paar nachtjes ergens anders te slapen. Van de nood een deugd gemaakt en meteen maar de boulders (ronde stenen) en Arthurs Pas (de alpen van NZ) bekeken. We zitten ondertussen veilig in Bali. Het dodental in Christchurch ligt ondertussen op 143 en er zijn nog 200 vermisten. Het YHA waar ik eigenlijk wilde slapen is totaal ingestort en er zijn veel doden bij gevallen. Na die eerste aardbeving zijn er 312 naschokken geweest. We hebben heel veel geluk gehad...
-
26 Februari 2011 - 10:51
Petra:
Jezus jannek, wat eng en indrukwekkend! Ben blij dat jullie ongedeerd zijn! xxx -
26 Februari 2011 - 11:43
Meri:
Pfff...ik zit het met tranen in mijn ogen te lezen...dat ik net over die aardbeving zag op het nieuws schrok ik me rot: F*ck, dacht ik, daar zit m'n vriendinnetje...wat ben ik blij dat jullie er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen... -
26 Februari 2011 - 12:03
Olaf:
Het feit dat jullie net in CC waren en dit meemaken is al ongelooflijk. Dan nog een keer het geluk dat jullie in de juiste hostel terecht kwamen met hele dikke muren. Jullie mogen jullie beschermgoden wel een groot offer gaan brengen.
Indrukwekkend verslag!!!
Groeten uit het rustige Nederland. -
26 Februari 2011 - 12:41
Fred:
Wat een verhaal weer....ben erg blij dat jullie niets mankeren, de beelden op tv zijn vreselijk! Geniet nog maar even op Bali (extra kommetje rijst voor Budha?) ,we zien jullie binnenkort weer!
Kuzzzz -
26 Februari 2011 - 13:15
Ellen:
PFFFFF wat een verhaal, bijna of het niet echt gebeurd is zooo eng. Gelukkig zijn jullie ongedeerd. Hoop dat deze rot ervaring niet te veel invloed heeft op jullie fantastische reis. dikke kus De Duintjes -
26 Februari 2011 - 14:13
Dian:
Heftig!!!! Ik krijg het helemaal koud van dit verhaal! Zo blij dat jullie er zonder kleerscheuren vanaf gekomen zijn!xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
26 Februari 2011 - 14:38
Paah:
Beef er nog van. Ik hoor Di nog zeggen "Nee hoor, ze zitten op het zuid eiland, ver er vandaan". En ik mijn adem maar inhouden. Dacht toch wat anders gehoord te hebben. Gelukkig zag Di vlak erna op Internet dat jullie veilig waren. Als Christ de beschermheilige moest voorstellen dan zou ik het inderdaad omdopen naar die nieuwe naam.
Kijk uit naar volgende week. -
26 Februari 2011 - 14:51
Janneke En Jeroen Limmen:
Bedankt allemaal! Wij hebben er niks aan overgehouden hoor, ik denk dat het meisje dat in het centrum was op het moment van het gebeuren meer problemen gaat krijgen. Maar omdat wij alleen wat huizen met schade hebben gezien en geen erge dingen, was het voor ons gewoon een spannende ervaring met een hele goede afloop. Al sta je er op zo'n moment wel bij stil hoeveel geluk je wel niet hebt gehad en hierdoor geniet je even ietsje extra van alles wat je meemaakt. -
26 Februari 2011 - 14:56
Janneke En Jeroen Limmen:
En paah, Di had het bijna helemaal goed. We zaten inderdaad op het zuideiland, alleen er middenin! Haha. -
26 Februari 2011 - 14:59
Piet En Jolanda:
Heftig allemaal en wat hebben jullie geluk gehad. Hebben jullie er nog foto's van gemaakt?
Wens jullie nog heel veel plezier in Blali!
Kus van ons allen! -
26 Februari 2011 - 19:44
Maartje En Joost:
Jeetje, wat een verhaal. Wat hebben jullie een boel engtjes gehad! Pff.. heftig. Fijn om te horen dat t met jullie verder goed gaat. Veel plezier op Bali. Oja, ga langs de sky garden in Kuta! Geweldige club.
Groetjes maartje en Joost -
26 Februari 2011 - 21:15
Saskia:
Spannend om te lezen dit reisverslag, maar wel heel prettig om van te voren te weten dat jullie er ok uitgekomen zijn! X -
26 Februari 2011 - 21:44
Mieke En Erwin:
Brrrrrr! Zo blij dat jullie er zo goed vanaf zijn gekomen!
Geniet maar even extra op Bali. Balinees nieuwjaar komt er geloof ik aan.... Yeah!
xxx -
28 Februari 2011 - 10:13
Marinka:
Poe hee wat een verhaal !! Lijkt me heel onwerkelijk en eng om zoiets mee te maken...
Gelukkig gaat alles goed met jullie en zijn jullie inmiddels op Bali voor de laatste zonnestraaltjes ;-)
Ik vond het super leuk om alle verhalen te lezen en wens jullie alvast een hele goede terugreis naar ons kleine koude kikkerlandje !
Groetjes Marinka -
28 Februari 2011 - 10:14
Irm:
Jeetje, wat een verhaal zeg! Zo ver van ons bed en opeens toch wel erg dichtbij. Kom maar lekker snel terug naar ons koude maar toch ook wel zo gezellige kikkerlandje.....
Goede reis terug en hoop jullie snel weer te zien.
Lieve groetjes, Irm en de mannen x x x x -
03 Maart 2011 - 23:21
John En Dian:
Welkom in het gewone saaie leven. De reis zit er alweer bijna op.
Nog een paar daagjes is het al weer zo ver.
Blij dat jullie weer thuis komen maar wel jammer dat we niet meer gratizzz met jullie mee kunnen reizen. We hebben van al jullie verslagen genoten en trekken weer net als jullie de sleur weer in.
Wij wensen jullie alvast een hele goede reis terug.
Jammer Janneke dat je er niet bent op Maroes haar vrijgezellenavond maarja.... je kunt niet alles hebben!
Hele dikke knufff van John en mij! -
08 Maart 2011 - 12:05
Frits En Imke:
Hey globetrotters met engeltjes,
In het kort hadden we jullie verhaal natuurlijk al kunnen lezen. Net de uitgebreide versie hierboven doorgenomen. In een woord; heftig! Wat een geluk hebben jullie gehad! Hopelijk hebben jullie op Bali nog lekker kunnen genieten en de vervelende herinneringen "in kunnen ruiilen" voor mooie.. Ik zal mensen die willen weten hoe het was tijdens de aardbeving in Christchurch doorverwijzen naar jullie site. Goed beschreven hoor! Geniet weer van het thuis zijn...
Groetjes vanuit Peru -
17 Maart 2011 - 15:19
Tommy Brouwer:
Pfffff waanzinnige leuke prachtige adembenemende foto's.
Ben op de helft..en dan moet (wil) ik alle verslagen nog lezen want mensen zijn van oorsprong uiteraard nieuwsgierig :-)
Een onvergetelijk avontuur lijkt me nog te voorzichtig uitgedrukt.
Ga morgen verder
Ciao per tutti
Echt prachtig
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
