NZ noord-eiland, een sprookje

Er was eens een mannetje en een meisje die samen gingen detoxen in een land hier ver vandaan. Hoewel ze hier geen eten kregen en de hele dag vieze drankjes moesten drinken waren ze wel vrolijk en goedgemutst en al snel maakte ze vrienden. Een van die vrienden was een mooie prinses uit een ver land, vlak voor ze wegging uit het vreselijke oort zei ze; “Als jullie hier ooit wegkomen, en je komt in mijn land, dan mag je een paar dagen in mijn paleis slapen als je dat wilt.”Het meisje en het mannetje knopen dit in hun oren. Een week later ontsnapte het stel ook en gingen ze op de vlucht. Ze reisde van land naar land totdat ze besefte dat ze in het land van de bevriende prinses zaten. Ze stuurde een magisch bericht die heel toevallig kilometers verder op de computer van de prinses landde. Een paar dagen later haalde de prinses samen met haar prins het mannetje en het meisje op vanaf het vliegveld. Ze reden naar het mooie paleis waarin ook nog drie andere mensen en een zwarte kat woonde. De dagen erop spendeerde het mannetje en het meisje de dagen bij het zwembad van het paleis en lieten de prins en de prinses een stukje van hun koninkrijk zien (op precies te zijn Auckland). Na een paar dagen bood de prinses haar koets aan voor een weekje. Het was een bijzondere koets want als je er zin in had dan kon het dak eraf en hij had ook genoeg paardenkracht om in een week het hele land te bezoeken. Nou, daar zeiden het mannetje en het meisje geen nee tegen!

(Rotarua)
Nadat ze afscheid van de prinses en de prins hadden genomen gingen ze op reis. Ze reden uur na uur totdat het meisje het idee kreeg dat haar mannetje niet zo heel plezant meer uit zijn poepertje rook. Sterker nog, hij rook naar rotte eieren! Bedeest vroeg het meisje of het dak van de koets eraf kon zodat het een beetje kon luchtten (dat laatste zei ze er niet bij) en het mannetje deed wat hem gevraagd werd. Maar in plaats dat de frisse lucht het stel goed deed, leek de stinkende lucht wel erger te worden! Ze gingen naar een herberg en verbleven daar de nacht terwijl ze op onderzoek uit gingen waar de stank nu vandaan kwam. Na een museum bezocht te hebben werd het duidelijk. Onder het meer dat naast het dorp lag, onder de grond, lag een vulkaan die niet bepaalt sliep. Het was een boze vulkaan die stinkend zwavel naar boven zond om de mensen daar te pesten. Ook was hij zo boos dat hij af en toe water met een knal naar boven spuugte. Maar het gekke was, de mensen vonden het helemaal niet erg! Sterker nog, ze gebruikte het knallende water om licht, geluid, geld en warmte te kunnen toveren. Ook werd het naar zwavel stinkende water gebruikt om lekker in te baden en zodoende de spieren en de huid te vertroetelen. Het meisje en het mannetje vonden dit maar raar en waren ook bang dat de boze vulkaan zo boos werd dat hij meer ging spugen dan alleen warm stinkend water. Dat had hij namelijk ook al begin vorige eeuw gedaan en hierbij was er een stadje omgekomen. Het meisje en mannetje gingen op verder onderzoek uit en kwamen hierbij de mooiste gekleurde poelen, geisers en zwavel terassen met alle kleuren van de regenboog tegen. Helaas was de lucht niet te harden. Hierna deden ze een tripje met een cablecar die hun tot ver in de bergen leidde om daarna met een soort sleetje op wielen de berg af te racen. Het was magisch.

(Taupo, Napier)
Na een paar dagen besloten ze dit magische stinkende oort te verlaten en het verderop te zoeken. Bij een groot meer stopte ze en gingen ze een boot op. Even later voeren ze op een snelstromende rivier stroomopwaarts. Waarom het zo snel stroomde daar kwamen ze snel achter. Ze eindigde namelijk bij een woeste waterval die elke 4 seconden een olympisch zwembad kon vullen. De boot probeerde dichterbij te komen maar kapseisde daardoor bijna. Na het drie keer geprobeerd te hebben gaf de boot het op en dreven ze weer terug naar hun aanlegsteiger. Hierna doken ze in de koets en gingen richting een plaatsje dat begin vorige eeuw was aangevallen door een ontzichtbaar monster die zo sterk was dat hij de grond deed trillen. Hierbij schudde de grond zo hevig dat het de stenen van de gebouwen uit elkaar rolden. Het hele centrum van het stadje was vernietigd. Om het monster tevreden te stellen bouwden ze het centrum in de stijl van de kracht die het monster had gebruikt om de stad te vernietigen. Rock en roll (oke niet echt, het was art deco, maar dit klinkt leuker). Toevallig was dat in die tijd ook erg in om gebouwen zo te bouwen, dus dat was mooi meegenomen. Het stadje leefde daarna verder in vrede met het monster en het toerisme florerde. Nu, meer dan 70 jaar na dato, is het centrum van het stadje nog steeds in hetzelfde stijltje en het ziet er te gek uit! Volgens een Maori-mythe, heeft Napier een eigen beschermvrouwe: de godin Pania. Pania was een zeemeermin die verliefd werd op een mens en zelfs een zoon voor hem baarde. Het liefste wat Pania wilde, was een mens worden en voor altijd met haar geliefde samenleven. Alleen stonden de andere zeemeerminnen dit niet toe en veranderden haar in een rif, zodat zij tot de dag van vandaag haar armen uitstrekt voor de kust van Napier.
In dat stadje liep het meisje langs een kapperswinkeltje die beloofde dat ze je mooier konden maken. Het mannetje geloofde niet dat ze haar nog mooier konden maken, maar toch liet hij haar naar binnen gaan. Een uurtje later stond het meisje weer buiten, alleen nu met gouden lokken. Dat ze dat altijd al had gehad, onder de wortels, had hij nooit geweten, maar nu kwam de Svetlana in het meisje naar boven en met pony en al liepen ze die avond de horizon in.

(Wellington)
Hierna was de hoofdstad van het koninkrijk aan de beurt, Wellington. Het mannetje en het meisje hadden alleen nog geen plaats om te overnachten. Met hun koets reden ze van herberg naar herberg om erachter te komen dat het of heel duur, of vol was. Op een gegeven moment draaide 1 van de vier paarden teveel richting stoep en met een knal was het paard onbruikbaar geworden. Gelukkig hadden ze nog een reserve paard in de achterbak, maar handig waren het meisje en het mannetje niet en daarbij stonden ze ook nog op een stijle helling. Het meisje ging hulpeloos staan kijken en het mannetje dook voor even in de bosjes. Al snel stonden er 4 mensen het paard van de koets af te schroeven en stond het mannetje er glimlachend naast. Nadat het nieuwe paard eronder was gezet en er een accomodatie was gevonden, trakteerde onze hoofdrolspelers de helpers op wat mede (Heineken) en hadden ze een leuke avond tussen de Duitsers en Fransen (wisten niet dat het kon!).
De dag erna, brachten ze de koets weg voor verdere reparatie en gingen ze de hoofdstad ontdekken. Ze kwamen op een wijze plek (Te Papa) die ze alles kon vertellen over aardbevingen, vulkanen, maori, de dieren en planten op het eiland en de geschiedenis van het land. Daarna gingen ze kijken wat de stad nog meer te bieden had en ze kwamen in verschillende winkelstraatjes terecht. Het einde van de dag werd afgesloten met een tripje met de cablecar en de cablecar museum. Ze probeerde nog gratis in het planetarium te komen maar ze kwamen er al snel achter dat ze in dit koninkrijk wat beter opletten. Moe maar voldaan keken ze die avond nog een paar afleveringen van een nobele man die slechte mensen ombrengt om de wereld beter te maken (jullie mogen raden welke serie dit is), en vielen ze in een diepe slaap.


(Waitomo)
Na een lange dag gereden te hebben vielen ze in slaap in het plaatje Waitomo. Nadat ze de volgende dag vroeg waren wakker geworden trokken het meisje en het mannetje hun zwemkleding aan en gingen ze richting “the blackwater rafting”. Hier kregen ze een dikke wetsuite aan met sokken en schoenen en zelfs een helm met licht en even later gingen ze samen met een tube (zo’n opgeblazen binnenband) de donkere grotten van Waitomo in. Ze liepen door het ijskoude water door de grotten en af en toe moesten ze zelfs van een waterval af springen! Na een tijdje werd hun deriere in de tube geplaatst en dreven ze in het donker door het water. Maar wat schepte hun verbazing, overal waren lichtgevende puntjes te zien! Het was sprookjesachtig mooi en het mannetje en meisje genoten van het uitzicht! Het sprookje ging dat de lichtgevende puntjes gloeiwormen waren die een lampje vasthielden om elkaar te kunnen zien en te kunnen dansen. Het ware verhaal is minder sprookjesachtig. Het blijken vliegenmaden te wezen van een vliegensoort die maar drie dagen leeft. In die drie dagen sexen ze als een malle, aangezien ze niet kunnen eten of drinken omdat ze zonder mond worden “geboren”, en leggen ze de eitjes waaruit de maden komen. De maden komen uit het ei en eten daarna meteen hun broertjes en zusjes op (de made hebben wel een mond) en hun poep geeft dat licht af. Hmmm, lekker verhaal, dachten het meisje en het mannetje. Maar uiteindelijk maakte dat de ervaring niet minder intens. Na de grotten ging het stel weer in de koets en reden ze naar een sprookachtig plekje dat ook wel bekend stond als Hobbiton. Hier leven kleine mensjes, ook wel hobbits genoemd. De hobbits waren behoorlijk beroemd omdat ze voorkwamen in de triologie “The lord of the rings” en nu was het dorpje nog mooier gemaakt omdat er alweer een nieuwe film opgenomen ging worden in dit kleine plaatsje, namelijk “the Hobbit”. De regisseur van deze film lag alleen in het ziekenhuis en daarom was op dat moment alles stilgelegd, maar het hele dorpje zag er bijzonder mooi uit. Kleine huisjes, kleine postbusjes, grote bomen en grote planten, alles om het er zo goed mogelijk uit te laten zien. Het meisje en het mannetje kregen een mooie rondleiding door een dame die er alles vanaf wist. Ze vertelde hun ook een leuke anakdote; Een gekke Duitser die een week eerder het dorpje kwam bezoeken, had zichzelf wijsgemaakt dat hij ook een hobbit was (hij was 2 meter) en kwam verkleed in hobbitkleding en met hobbitvoeten aanzetten. Na de rondleiding vertikte de man om weer weg te gaan. Hij was nu thuis, vond hij, en wie waren zij om hem daar weg te sturen. Het duurde de beveiliging een dag om hem zover te krijgen dat hij weg ging. Toen ze hem uiteindelijk in het centrum van het naast gelegen stadje afzetten, zei hij dat hij zijn quest naar de ring voort ging zetten en hij ging verder. Te voet. Wauw! Gekke Duitser.

Na deze ervaring was het tijd om de koets weer terug te brengen naar de lieve prins en prinses. Die avond sliepen ze als een roos in het paleis en de volgende dag werd het tijd om het koninkrijk te verlaten en het naburige koninkrijk (het zuid-eiland) te bezoeken. Ze gingen in een grote vogel die New-Zeeland Air heette en vlogen naar Nelson. En dat, is weer een heel nieuw verhaal....