Het Zuid-eiland NZ, een adrealinekick!

Na het heerlijke sprookje op het noord-eiland keken Jeroen en ik behoorlijk uit naar het Zuid-eiland waarvan gezegd werd dat hij veel mooier en magischer was dan het noord-eiland. En eerlijk gezegd dacht ik dat het niet kon. Ik bedoel, het noord-eiland was prachtig met zijn grote meren, groene heuvels, wonderschone grotten en vulkanische pools. Maar inderdaad, het kan mooier en dat heeft het zuid-eiland zeker bewezen. De bergen zijn hier hoger en hebben soms zelfs sneeuw! Het is hier ook heel groen en als het geregend heeft vind je allemaal mooie watervallen op elke hoek van de berg. Ook is de zee in het noord-oosten van het eiland gewoon prachtig mooi azuurblauw. En dan de meren! Zo diepblauw en helder heb ik ze nog nooit gezien! Prachtig!! Jeroen en ik hebben, sinds we op het zuid-eiland zitten, ook twee uitspraken die we elke dag tegen elkaar roepen, en heel vreemd zijn ze ook alle twee in het Engels. Namelijk; “this will be a once in a lifetime experience”en “Blow the budget”. Dat de budget twee maanden geleden al geblowd was en dat we waarschijnlijk jaren moeten werken om het allemaal weer terug kunnen betalen dat vergeten we voor het gemak even, want…er zijn zo veel te gekke adrealinevretende dingen hier te doen in Nieuw-Zeeland. Ik zal even de dingen opnoemen die we (nog) niet hebben gedaan. In een plastic bol de berg af rollen (met of zonder water erin), dit heet zorben. Je kunt ook de bungee-swing doen. Dat is een soort supergrote schommel waarvan je alleen of met een partner van een klif afspringt en, zoals de naam al doet vermoedden, je een soort bungee ervaring mee krijgt. Alleen schommel je daarna heen en weer inplaats van op en neer bouncen. Verder heb je nog frog raften (met een mini surfplank, lifejacket en flippers door een ruwe rivier drijven), flying foxes (soort ziplining) en vlieglessen. Je kunt zelfs, als je fan bent van horrors en trillers, deel uitmaken van je favoriete scary movie en je s’nacht laten afzetten bij een maisdoolhof om daarna achterna gezeten te worden door enge mannen met bloederige circelzagen. Het klinkt raar, maar het moet echt een geweldige ervaring zijn. Als je het te eng vind en het afgesproken woord roept dan stoppen ze (lijkt wel sm!). Deze bloedstollende activiteit heb je natuurlijk ook in de afgelegen spookhuis versie of een eng bos, net wat je wilt. Maar nogmaals deze dingen hebben we (nog) niet gedaan. Wat we wel hebben gedaan zal ik even in een chronologische volgorde neerzetten. Sommige niet zo bloedstollend maar wel allemaal te gek!

- Abel Tasman Cruise en Hike (een moetje)
- Wijntoer door Blenheim (en bijna een vliegtuigcrash meegemaakt)
- Het Aviation Heritage centre bekeken. Gesponsoord door Peter Jackson (de regiseur)
- Whale Whatch in Kaikoura, waarbij we een walvis en helaas ook dolfijnen hebben gezien!
- Gelopen door een grote groep wilde zeeleeuwen (kunnen ook zeehonden geweest zijn maar dit klinkt spannender..)
- Lekker ontspannen in een, naar zwavel stinkend, therminaal bad met allemaal oude vellen om ons heen.
- De pannekoekenrotsen bekeken en geprobeerd de blowholes te spotten. Niet gelukt trouwens..
- Een helicoptervlucht naar de Fox gletsjer gedaan, waarbij we ook even een kleine landing op het ijs hadden!
- Naar de Frans-Josef gletcher gelopen en weer terug(we zijn geen hikers, dit is heel wat!)
- Een doolhof overleefd (zonder de mannen met bloederige circelzagen), van groot naar klein gegaan en een toren overeind gehouden.
- Ik heb een skydive gedaan, 12000 ft, 60 seconden freefall in Queensland!!
- En doen we een mini-cruise door de fjorden/sounds van Nieuw-Zeeland.


Nu moet ik er voor de eerlijkheid even bij zeggen dat het hiken in het Abel Tasmanpark niet doorging. Jeroen werd die dag wakker met een behoorlijke jichtaanval en we dus helaas, tot onze grote verslagenheid, niet 4 a 5 uur door de bossen konden lopen waarbij we met elke stap op onze voeten moesten gaan letten terwijl we ondertussen vogels moeten spotten. In plaats daarvan konden we nu alleen in de boot zitten die ons naar allerlei mooie inhammen in de rotsige kust bracht terwijl we lekker een drankje nuttigde en daarbij vanuit de boot foto’s moesten maken. Het was zwaar maar we deden het ermee. Gedurende de cruise werden Jeroen en ik steeds kwaaier op onze ontdekkingsreiziger Abel Tasman. De gast had gewoon Nieuw-Zeeland ontdekt en omdat een paar lokale maori’s met een speer zwaaide, durfde de schijtbak niet zijn vlag op het land te planten. In plaats daarvan voer hij door en een paar honderd jaar later “vonden” de Engelsen het land en de rest is geschiedenis. Sukkel! Anders hadden we hier allemaal Nederlands kunnen praten. En ik kan je vertellen, het is hier veel mooier dan in Aruba. Al zijn de stranden niet zo wit. En de mensen niet zo donker. Ach, we doen het er maar mee...

De bijna vliegtuigcrash in Blenheim gebeurde toen we net aangekomen waren in het stadje (met de auto). Een vliegtuig was zijn voorste wielen verloren en moest een noodstop maken in dit plaatsje. Wonder boven waren geen van de 6 ambulances en brandweerwagens nodig. De landing ging heel erg goed en alleen de neus was een beetje beschadigd. Maar wij kwamen dus net aan en meteen ging het luchtalarm af. Niemand om ons heen rende naar binnen, iedereen ging gewoon door waar ze mee bezig waren en dus deden wij ook maar niks. Ondertussen hoorde we alle brandweerwagens en ambulances voorbij komen en werden we toch wel een beetje ongerust. Die avond zagen we op het nieuws wat er gebeurd was. Later bleek dat ze hier het luchtalarm gebruiken om de brandweer enz. aan te kondigen, en hebben we sinds die dag het alarm heel vaak af horen gaan. Maar zo lang niemand naar schuilkelders rent of de grond begint te schudden, negeren we het geluid gewoon en gaan we verder met waar we mee bezig zijn. Hoewel het geluid me wel elke keer weer kippenvel bezorgd.

De aviation heritage centre is een vliegtuigmuseum met voornamelijk vliegtuigen uit de eerste wereldoorlog. Peter Jackson is een groot fan van die vliegtuigjes en hij heeft ook bijna het hele museum volgespaard. Het is ook op een geweldige manier neergezet, alle vliegtuigen hebben ze in een soort gevechtscene tentoongesteld. Zo lieten ze bijvoorbeeld een Duits vliegtuig zien waarvan de piloot manueel een bom uit het vliegtuig moest gooien. En dan maar hopen dat je goed gemikt hebt. Het was een leuk museum met allemaal van die oude mannetjes die vrijwillig een rondleiding deden en over hun passie praatten. Best interessant allemaal!

Onze walvissenjacht in Kaikoura ging van een leie dakje. Een middag ervoor waren we al naar de Whale Whatch Centre gegaan, maar toen hadden ze geen plek. Wel zagen we dat het er op zee nogal ruw aan toe ging en dat we voor de zekerheid maar pilletjes moesten nemen tegen zeeziekte. Alleen hadden Jeroen en ik nogal wat pillen verzameld de afgelopen tijd. Pillen tegen de misselijkheid, wagenziekpillen, slaappillen, en ik had zelfs van iemand Valium gekregen omdat ik vertelde dat ik last had van hoogtevrees (was vlak voor the gibbon, nooit gebruikt), verder natuurlijk paracetamol, pillen tegen de poeperitus en De pil. Omdat dit behoorlijk wat doosjes en ruimte innam, hadden we de omhulsels weggedaan. Op zich geen probleem, maar door al dat reizen waren de lettertjes op de achterkant van de pilstrips er een beetje vanaf. Gelukkig kon ik De pil nog wel onderschijden van een paracetamolletje dus dat zat wel goed, maar welke nou de anti-misselijkheid pil was..? Geen flauw idee. Voor de zekerheid maar een paar pillen geslikt en ik ging er lekker op hoor! Geen misselijkheid gehad, terwijl de boot toch behoorlijke deiningen maakte. Naast ons kotsten iedereen de ene papiere zak na de andere vol en wij konden zo honderd duizend foto’s nemen van de walvis, de elfjes en de vlinders. Oo, en de kleuren, zo mooi! Maar goed, de walvis dus. De maatschappij waarmee wij gingen heeft een walvis spotkans van 95%, als ze er geen eentje vinden dan krijg je 80% van je geld terug. Leek me wel een mooie deal. Na anderhalf uur op de boot hoopte iedereen op zijn geld terug (behalve wij, wij gingen lekker) want de zee was echt heel erg ruw. Maar doordat ze samenwerken met walvisonderzoekers en geluidsapperatuur hebben konden ze al snel een walvis lokaliseren. Alleen kan een walvis ongeveer 2 uur onder water blijven en wisten ze niet hoelang hij nog onder zou blijven. Uiteindelijk kwam hij boven en zag je alleen het bovenste stukje van de walvis, maar gaaf dat het was! Iedereen die niet groen zag klikte erop los wachtende op het magische moment dat de walvis zijn trukje zou doen en weer onder water zou gaan. Na 20 minuten was het zo ver. De walvis gooide zijn staart omhoog en in slow motion zwom hij weer naar de diepte. Natuurlijk stond ik weer bijna te grienen wat het mooie moment. Het was ook zo prachtig, de sterretjes, de kleuren en dan die walvis. Wauw! Hierna vond de kapitein het nodig om nog even wat dolfijnen op te zoeken. En ja hoor, binnen de korste keren zwommen die stomme beesten weer voor onze boot uit. Ergens hoopte ik dat we ze omver zouden varen, maar hoewel de boot best snel was, hebben we er geloof ik geen eentje geraakt. Oo, en maar uitsloven die beesten. Sprongetjes maken, leuk de camera inkijken, naast de boot een kunstje doen, een liedje zingen, echt zo irritant! Ook kwam er even een zeehond langs die waarschijnlijk jaloers was op de aandacht die de belachelijke dolfijnen kregen. Ook deze ging een beetje schattig lopen doen. Nadat ze eindelijk allemaal verdwenen waren moesten we weer terug, maar dat gedeelte is een beetje vaag. Ik geloof dat de slaappillen begonnen in te slaan..

Die andere dingen spreken voor zich, dus ik ga meteen door naar de helicopter ervaring!

Nu zijn we dus niet zo van het hiken, dus de tourtjes die je kunt doen van 4 a 5 uur lopen over de getsjer leek ons niet echt heel leuk. En in het kader van onze ik-wil-van-mijn-hoogtevrees-afkomen therapie besloten we een helicoptervlucht te boeken (blow the budget!!). Deze helicoptervlucht zou ons over de Fox gletsjer brengen en dan een rondje om DE berg, Mt cook, doen. Hierna zou hij ons even neerzetten op de gletsjer zelf en konden we even sneeuwballen naar elkaar gooien. Het was te gek. We hadden allebei nog nooit een helicoptervlucht gemaakt en dit was wel spannend. De helicopter was best klein en het enige wat je scheidde van alles wat onder je lag was een stukje plastic dat het raam voor moest stellen. Iek! Ook moest je uitkijken voor de wieken. Doordat ze erg laag staan, heb je de kans dat ze je raken. En dan ben je verder van huis (kan dat eigenlijk als je in Nieuw-zeeland/Australie bent..?) . Maar alles ging goed. Ik kan er niks spannends meer van maken, zelfs de landing ging perfect! Hij landde echt op een heel klein stukje asfalt echt stukken makkelijker dan dat je dat met je auto moet doen. Misschien toch onze helicoptervliegbewijs halen...

Na de Fox gingen we naar de Frans-Josef gletcher die daar vlak bij ligt. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats vertelde het bord dat we nog zeker anderhalf uur moesten lopen voordat we weer terug zouden zijn. Jeroen en ik keken elkaar aan. Mmm, dit is niet ons ding. Maar goed, we gingen kijken hoever we konden komen. 10 minuten later waren we het bos uit en keken we uit over een dor vallei met in de verte duidelijk de Frans-Josef gletcher te zien. He, dat leek eigenlijk niet zo heel ver. Ach, we zijn er nu toch, laten we naar dat ding toelopen. Drie kwartier later kwamen we kapot aan. De gletcher was nog maar 100 meter verderop, maar verder mocht je niet komen zonder een gids. Foto’s gemaakt, even uitgerust en daarna weer terug. Ze hadden gelijk, anderhalf uur later waren we weer bij onze auto.

In Wanaka zijn we naar puzzleworld geweest, een museum met optische illusies en een doolhof met twee verdiepingen. Het doolhof was te gek maar het duurde wel twee uur voordat we alle torens gevonden hadden en er weer uit waren. Ondertussen zagen we een Duitser al voordat we erin gingen er verhit rondlopen en toen we eruit waren zagen we zijn plukje haar nog steeds boven de hekken uitkomen. Volgens de borden duurde het doolhof tussen de anderhalf en drie uur, dus we waren nog best snel maar ik denk dat die Duitser er nog steeds verhit rondloopt. Hierna dus de kamer met de optische illusies ingegaan en dat was raar! Biljartballen die naar boven rolde, water dat naar boven stroomde en het gevoel dat de wereld draaide. Jeroen werd er helemaal een beetje misselijk van. We hebben zelfs een kamer ontdekt waarin ik twee keer zo groot ben dan Jeroen! Te gek!! Nadat we een toren op zijn plek hadden gehouden werd het tijd om naar Queenstown te rijden en daar heb ik mijn parachutesprong gedaan!!

Nadat ik me de dag ervoor ingeschreven had voor een tandem-sprong, en die nacht nauwelijks geslapen had, stonden Jeroen en ik op het afgesproken tijdstip in de Skydive winkel. Ik was er helemaal klaar voor. Al uren was ik me nerveus aan het maken en ondertussen had ik geen nagels meer over van het nagelbijten. Maar nu het bijna zo ver was, ging het wel weer. Ik liet mijn bonnetje zien en de dame keek even op. “tja, we hebben te weinig inschrijvingen voor dat uur, kom over een uurtje maar weer terug”, zei ze terwijl ze weer in haar boek dook. Wel godvr..! Meteen doken die vlinders weer op. Na een uur in een koffiebar rondjes gelopen te hebben gingen we weer terug naar de skydive winkel. Deze keer werd ik toegelaten tot de achterkamer en moest mijn handtekening zetten onder een paar verontrustende teksten. Zoals; je moet je er van bewust zijn dat, ook al is alles goed vastgemaakt, het juiste materiaal gebruikt is en is alles op de juiste manier gedaan, dat je dan toch iets kan breken of dood neer kan vallen. Hier zijn we dan niet verantwoordelijk voor. Iek!! Jeroen zou niet gaan springen, die voelde zich de gelukkigste man op aarde omdat hij met zijn gewicht net boven de max. kilo’s zat. Een ander meisje had dat geluk niet en keek haar vriendje de hele tijd boos aan met een blik van; je hebt me erin geluist! Ik wil dit helemaal niet! En die gozer maar roepen naar het meisje;”Gaat het een beetje schatje”? Op zulke momenten gaf ze hem alleen DE BLIK. Ondertussen liep het kamertje behoorlijk vol met mensen, de meeste stelletjes m.u.v. een drietal jonge Argentijnse meisjes die van de zenuwen de hele tijd gilletjes aan het maken waren. Na een video intro en een klein praatje werden we in een busje gezet naar het vliegveldje dat omringt werd door hoge bergen. Jeroen reed achter ons aan met onze auto. Eenmaal daar moesten we wachten totdat onze naam werd omgeroepen. De Argentijnse meisjes waren voor me aan de beurt en terwijl Jeroen en ik met een stelletje aan het kletsen waren die een solo sprong gingen maken (hun allereerste sprong ever!!) hoorde we het vliegtuig omhoog gaan. Een paar minuten later klonk er gegil van boven. De Argentijnse meisjes gingen landen. Vlak na elkaar kwamen ze naar beneden, alledrie heftig hoog praten en gilletjes maken zoals alleen jonge Argentijnse meisjes dat kunnen. Het was gaaf!!, riepen ze alledrie in het engels. Nadat iedereen veilig op de grond stond, werd mijn naam omgeroepen. Jeroen gaf me nog een laatste kus en daar ging ik. Eerst krijg je je pak aan en zo’n leuk helmpje en bijpassende bril. Ondertussen wordt je aan je “mannetje”voorgesteld. Dit zou je beste vriend gaan worden voor de komende ervaring aangezien hij degene was met de parachute op zijn rug. Ik was nieuwsgierig wie ik van de mannetjes had. Eentje leek me wel erg leuk en tot mijn grote verassing was dat mijn “mannetje”! Hij heette Nick. Nick werkte me in mijn tuigje en trok alle riempjes strak. Ik was op dat moment zeker blij dat ik niet van het mannelijk geslacht ben, want hij zat behoorlijk strak op bepaalde plekken. Hierna kregen we les in de sprong, dat eigenlijk alleen bestond uit een bordje met de tekst; denk banaan, met hierbij een plaatje van een dame die haar hoofd naar achter had, haar bekken naar voren en haar benen ook naar achter. Dat was de pose die je moest gebruiken om uit het vliegtuig te springen. Ik had eigenlijk de superman-pose in mijn hoofd, maar goed dit kon ook wel. Even later was het zo ver. We kropen het vliegtuig in en Nick ging achter me zitten. Omdat het een klein vliegtuigje was, hadden we geen stoelen en het stijgen was best eng. Het vliegtuigje had ook geen deur, maar meer een soort rolluik dat tijdens het vliegen dicht was. Op 6000 ft tikte Nick op zijn hoogtemeter en zei; “Nu zijn we zo hoog als de berg die je beneden zo goed zag, en we gaan twee keer zo hoog als dat”. Pff, ik vond dit al hoog. Na nog een paar 1000 ft werd Nick opeens handtastelijk en begon hij mij ruw naar zich toe te trekken. Hoho, wou ik al bijna zeggen, niet zo gretig hoor! Ik doe het ook wel als je het gewoon vraagt! Maar tot mijn grote verslagenheid was hij alleen bezig om alle riempjes aan zijn tuigje vast te maken. Opeens begonnen alle instucteurs elkaar van die geluk handshakes te geven en ging het rolluik langzaam te open. Op Nick zijn hoogtemeter kon ik lezen dat we de 12000 ft hadden gehaald. Eerst ging het meisje die een solo duik ding nemen. Met haar doken meteen twee andere instructeurs mee. Het was heel gek, het ene moment was ze er, en opeens was ze foetsie. Hierna ging de gozer met het bleke gezichtje naast me. Ondertussen wilde ik niet meer, maar mijn “mannetje”begon al naar het gat toe te bewegen met mij op zijn schoot. Waar was ik in godsnaam mee bezig! Ik heb net heel veel geld betaald om uit een vliegtuig te springen, welke achtelijke idioot doet dat nu!! Ik wilde nog tegenwerken, maar omdat ik nog een fotograaf bij me had, was het twee tegen 1. Ik gaf me gewonnen. Nick ging op het randje zitten met mij op zijn schoot en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Hij klemde zijn benen om de mijne heen zodat ik ze wel naar achter moest houden. Ik keek de blauwe lucht in, gaf me helemaal over en opeens waren we los!! We gingen even over de kop, 1 keertje maar, om daarna op je buik door de lucht te zwemmen. Adrealine ruisde door mijn lichaam. Ik wilde gillen maar ik voelde dat mijn wangen gingen flapperen van de snelheid. Dus dan maar heel hard lachen. Dit was gaaf! Onder me was de wereld klein. De bergen kon ik duidelijk van boven zien, net zoals het meer en in de verte kon ik nog net het witte puntje van Mount Cook zien die zo’n 300 km verderop ligt. Verder kon ik zien dat er een paar parachutes behoorlijk ver afgedwaald waren. Oei, hopelijk ging het goed met die eerste sprong van dat meisje. De fotograaf was met ons meegesprongen en in gebarentaal vroeg hij of alles oke was. Ik kon alleen mijn duimen opsteken en zo heb ik de hele tijd gedived, met een big smile en die duimen omhoog. Al mijn kinky poses was ik vergeten, ik was helemaal in de gloria. Na een paar seconden waren we van 12000 ft naar 5000 ft gezakt en voelde ik plotseling een ruk aan mijn lichaam en had ik gevoel alsof we opeens stilstonden. Nick had aan het touwtje getrokken. Helaas vond de man het ook nodig om meteen allerlei toeren uit te gaan halen en we begonnen rond te draaien. Bij de intro hadden ze al gezegd dat ze dat gingen doen, maar als je het niks vond dan moest je even van tevoren zeggen dat je last had van motionsickness. Oei, dat was ik vergeten. Dus begon ik te gillen: I have motionsickness!! Na drie keer roepen snapte hij me en zweefde we langzaam naar beneden. Dit was fijn. Na nog geen minuut zei hij; ik ga je even wat losser maken. Wat?! Was hij nu al op me uitgekeken? Was ik niet avontuurlijk genoeg voor hem? Ik wilde niet losser, we zaten harstikke hoog! Dit is wel een hele letterlijke manier om gedumpt te worden!! Meteen hierna voelde ik me een stukje naar beneden glijen. En het stopte meteen weer. Blijkbaar was hij toch van gedachte veranderd. Poeh, gelukkig zeg! Dat was op het randje! Ondertussen kon ik de landingsplek al heel goed zien en zwaaide ik heel hard naar het stipje waarvan ik dacht dat het Jeroen was. Dat het heel iemand anders was kwam ik later pas achter. Jeroens stipje was veel groter! Gelukkig had hij me wel op tijd door en heeft hij een vette video van de landing gemaakt. Even later stond ik dus op de grond. Nadat Nick me had losgemaakt draaide ik me om naar hem en zei:”Ik heb een hele leuke tijd met je gehad, maar ik geloof dat ik liever een man heb die met beide benen op de grond staat. Sorry..” Ik geloof dat Nick het wel begreep, maar hij was duidelijk teleurgesteld want hij zei niet zo veel. Hij keek zelfs een beetje vreemd uit zijn ogen. Hierna liep ik huppelend naar Jeroen toe, haalden we de lekkerste hamburger van heel NZ (goeie tip, Sanne!) en ben ik de rest van de dag hyper geweest. Wat niet handig was, want de volgende dag moesten we al weer vroeg op voor onze bus/bootreis naar/op de Milfort sounds.

Over de Milfort sounds kan ik kort zijn. Het was prachtig! Maar spannend is anders. Wel moesten de dolfijnen de boel weer verpesten door, op het moment dat iedereen net van een geweldig mooie waterval een foto wilde maken, op te duiken en de aandacht te vragen. En die gasten maar juichen en klappen. Sukkels! Ik mooi niet hoor, en Jeroen ook niet. Nee, wij vinden dolfijnen niet dol en niet fijn! En we zijn zeker nooit van plan geweest om met ze te gaan zwemmen. Echt niet!

Nou, dat waren onze twee weken op het zuid-eiland. We hebben nog een week te gaan die we voornamelijk in Christchurch zullen doorbrengen. Vandaar gaan we naar Bali en dan wordt het weer tijd om naar Nederland af te reizen. Dit is dus waarschijnlijk een van de laatste blogs die ik ga schrijven. Wat vonden jullie ervan om zo mee te reizen?