Happy New Year

Sydney

Op 29 december kwamen we aan in Sydney. We hadden hier met Margot en Pieter afgeproken om samen nieuwjaar te vieren. Margot had net als wij al een paar maanden Azie erop zitten en Pieter was speciaal voor zijn liefje naar Australie gekomen om de rest van haar reistijd samen door te brengen. Ze hadden elkaar vreselijk gemist en hadden nu al een paar weken met elkaar erop zitten.

Jeroen en ik hadden de hele dag gereden en kwamen net te laat aan om onze huurauto terug te brengen. Dit zou ons een extra dag kosten, tenzij we hem wegbrachten naar het verhuurbedrijf op de luchthaven die langer open was. We checken in in ons hostel en kwamen er tot onze blijdschap achter dat Margot en Pieter ook in hetzelfde hostel zaten. Sterker nog, ze hadden de kamer naast ons (dat werd oordopjes kopen)! Ze moesten alleen nog aankomen en omdat ze met het vliegtuig zouden komen, vonden we het wel leuk om ze op te halen (konden we meteen die auto wegbrengen). Om tien uur s’avonds stonden we met ons welkomsbordje tussen alle andere ophaalmensen en opeens waren ze daar. Het feest kon weer beginnen! Meteen werden alle reisverhalen weer doorgenomen en terwijl we in de rij stonden voor de taxi ging de tijd snel voorbij. Eenmaal in de taxi vroeg de man waar we heen wilden. Omdat Jeroen en ik allang ingeburgerd waren in Sydney (we waren er tenslotte al 4 uur) riepen we meteen “onze” wijk: Stanfort . De taxichaufeur, een onverstaanbare indier, herhaalde waar we heen wilde en keek een beetje verbaast. Wij, de toeristen die totaal niet opgelicht konden worden omdat we er al zeker 4 uur waren, riepen weer Stanfort en de man zette zijn gas erop. 1 minuut later stopte hij voor een sjiek uitziend hotel. “Stanfort” stond er op de gevel. Huh? Bleek “onze” wijk Stanmore te heten en vielen we behoorlijk door de mand als doorgewinterde Sydneyers. Even later kwamen we aan in ons hostel en hebben tot de vroege uurtjes met elkaar zitten kletsen.

Op 30 december werd het tijd voor ons om de perfecte plek te vinden om ons oud en nieuw te gaan vieren. Jeroen en ik hadden onze ducktape al bij ons en de afzetlinten zaten ook in de rugzak. Pieter had zich gelukkig al ingelezen en uiterst democratisch besloten we dat hij de reisleider zou worden. Pieter nam de rol van reisleider erg serieus en had sinds die dag elke keer het “Hoe overleef ik Sydney” boekje onder zijn oksel geplakt. Dat je eigenlijk Het Boek moest gebruiken wist hij natuurlijk niet (Pieter is geen Backpacker, hij had een rolkoffer), maar omdat hij het best goed deed, nam ik het hem niet kwalijk. Na een minuut of 10 in de trein zaten we in hartje Sydney en stapte we uit bij de harbour bridge en the Operahouse. Meteen hadden we al een goed plekje op het oog maar toen we in de Sydney NYE folder keken die overal lag, bleek dat we daar niet mochten zitten. Mmm, na de folder goed bestudeerd te hebben bleken de opties niet heel groot. Op de meeste plekken mocht je geen eigen drank meenemen en waar het wel mocht, zag je weer niks. Op andere plekken mochten maar een bepaald aantal mensen komen en dan werd de boel afgesloten . Dus vroeg aanwezig zijn was een pre. We besloten de gok te gaan wagen en op een plekje te gaan zitten waar je geen eigen drank mocht meenemen maar waar je wel drank kon kopen, hier mochten alleen 20.000 man komen. Niet echt veel dus. Dit was tussen de Harbour bridge en the operahouse in, en dus een erg gewild plekje. Jeroen en ik wilde meteen de boel gaan ducktapen, maar dat mocht hier niet en vonden ze raar. Echt! Zeker nooit van Koninginnendag gehoord?!

31 december, eindelijk! Vroeg in de middag gingen we al richting centrum. Maar niet voordat we drank en iets te eten hadden ingeslagen. Je wist het tenslotte nooit. Eenmaal in de stad werd onze reisleider een beetje ongeduldig. Zouden we er nog inkomen..? Ik had er alle vertrouwen in en gelukkig bleek er ook niks aan de hand te zijn en konden we zo doorlopen. Dachten we. Eenmaal bij de beveiliging werd er 1 flesje drank van ons onderschept omdat ik zo stom was hem bovenop te leggen en hem niet over te gieten. Het bleek namelijk dat als je je drank in een colafles had gedaan, ze er niet moeilijk over deden. Maar als het te duidelijk was dat je alcohol meehad, werd het afgenomen. Jammer maar helaas. De rest was nog wel gered gelukkig. We zochten een mooi plekje uit en legde onze matjes neer. Zo nu nog maar 11 uur wachten. Het was die hele week een beetje regenachtig maar vandaag hadden we het geluk dat er geen wolkje aan de lucht was en de zon lekker scheen. Uur na uur ging voorbij en ondertussen gingen we kapot in die hitte. Maar we moesten zitten blijven want we hadden tenslotte een goed plekje en hoewel we eerst genoeg plek om ons heen hadden om een klein dansje te doen, zaten de mensen nu op alle vierkanten cm die vrij waren. Om 2 uur ging de “bar” open en konden we voor 7 dollar een biertje en 10 dollar een ienieminieflesje wijn krijgen. Water en fris hadden we gelukkig bij ons, dus die gingen erin rap tempo doorheen in de hitte. Om 8 uur werd het eindelijk donker en om 9 uur begon het “kindervuurwerk”. Iedereen stond op en de lucht lichtte aan alle kanten op.Op alle hoge gebouwen om ons heen werd er vuurwerk afgevuurd. Ook op de brug hadden ze een lichtshow! Ooooh en aaaaah. Als dit het kindervuurwerk was, was ik heel nieuwsgierig naar het echte vuurwerk! Even snel nadat het begonnen was, hield het op en opeens was het veld halfleeg! Waar waren al die mensen? Blijkbaar kwamen die alleen het kindervuurwerk kijken met hun kinderen en gingen er daarna vandoor. Het was me een raadsel. Na nog een paar uur wachten was het bijna zover. We gingen nu toch maar even op een iets beter plekje staan. Vol verwachting keken we naar de brug, want op die brug, daar zou het gaan gebeuren. Opeens telde een paar mensen achter ons af van 10 naar 1. Op de brug was niks te zien, maar er was wel vuurwerk. Het vuurwerk was overweldigend. 12 minuten lang kregen we een vuurwerkshow te zien die ik nog nooit had gezien. De hele lucht stond in de fik en overal knalde het mooiste vuurwerk. Jee, wat was dit mooi zeg! Het eindigde in een superknal en toen was het afgelopen. Ik besefte opeens dat het nu 2011 was en dat we elkaar nog helemaal niet gelukkig nieuwjaar hadden gewenst. Om me heen zag ik het ook helemaal niet gebeuren. Sterker nog, iedereen ging meteen weg. Huh? Ik had na het knallen een knalfeest verwacht. Omdat iedereen vertrok, gingen wij ook maar richting onze wijk. Gelukkig was het OV goed geregeld en om half 2 stonden we weer bij ons hostel. Maar zin om te gaan slapen hadden we allemaal niet, dus besloten we te kijken waar we nog naar binnen konden. Een paar straten verder wisten we dat er kroegjes waren dus die gingen we verkennen. In de straten om ons hostel heen was het doodstil, iedereen lag al te slapen en in de kroegstraat zag het er ook verlaten uit. Gelukkig vonden we een tentje die nog open was “the sly fox”, binnen zaten nog een handjevol mensen. Ze hadden daar zo’n digitale jukebox waar je voor een paar dollar liedjes op kon aanvragen. Margot en ik zette meteen heel melig 3 ABBA nummers in de playlist (GVD, ze hadden happy newyear niet!!) en kort erop begon het eerste nummer al te draaien en stonden we met zijn allen te dansen (Jeroens gedans werkt nu eenmaal zeer aanstekelijk). Hierna kwamen de andere twee ABBA nummers en we hadden het helemaal naar ons zin. Zelfs onze reisleider bewoog op zijn stoel! Nadat ABBA voorbij was wilde we weer nummers in de playlist zetten en meteen kwam er een gast naar ons toe of we alsjeblieft geen ABBA meer op wilde zetten! Haha. Waren we niet van plan, maar nu... Nadat we onze liedjes hadden ingevoerd kwam er meteen een gozer aan met een hand vol muntjes om meteen de playlist vol te bouwen zodat wij niet meer konden. Tssss, zo kinderachtig! We bleven nog even om ons niet te laten kennen, maar na 2 Britney Spears, Pink, Christina Aguilira en Byonce gehoord te hebben vonden we het tijd om te gaan.
1 -1- ’11
Al vroeg in de middag (uurtje of 3) stonden we weer klaar om iets te ondernemen. Ondertussen stond de zon weer te branden aan de hemel en vonden we het tijd om de traditionele nieuwjaarsduik te gaan nemen. Vol goede moed stapten we met zijn allen in het openbaar vervoer om een uurtje later op Bondi Beach aan te komen. Helaas waren we niet de enige die dit plan had en was het best druk op het strand. In de zee was het iets minder druk. Raar. Na een tijdje mensen gekeken te hebben en op onze handoekjes gelegen te hebben waren Jeroen en ik er klaar voor. We stonden op en keken waar we het kraampje stond met de unox mutsen en de koek en zoopie. Nou, we hebben een half uur getuurd maar blijkbaar waren ze eerder naar huis gegaan ofzo. We begonnen al te twijfelen over de nieuwjaarsduik. Zonder al die atributen was het toch een stuk minder leuk. Toch rende we heldhaftig naar de kustlijn om daarna in de golven te springen. Tenminste...dat was het plan. De waarheid was, dat toen onze voeten het water raakte, ons lichaam niet verder meer wilde. Godgloeiendegloeiende, wat was het water koud!! Nu begreep ik waarom er niemand zwom! Dit voelde aan als de Noordzee in, eeeeh.... januari. Maar..., zo redeneerde Jeroen en ik, in Nederland wen je nog een beetje aan het koude water omdat het water warmer is dan de luchttemperatuur. Hier was het zo’n 28 graden en het water -3. Ja, dan gaat het gewoon niet. Jeroen en ik dropen af en lieten onze voetjes weer langzaam van blauw naar roze/bruin kleuren. Ach, we hadden het tenslotte geprobeerd.

Een paar uur later zaten we heel spontaan aan de nieuwjaarsborrel met zijn allen. Het eten was langzaam overgelopen in een borrel en we bleven tot laat zitten. Het was echt gezellig met zijn allen en we waren het allemaal over eens dat dit een leuk plekje was om ons drankje te doen. Opeens (net toen er weer een rondje gehaald was) kregen we te horen dat de tent ging sluiten, en wel nu. Of we op wilde rotten. We keken verbaast en wilde onze volle glazen nog opdrinken. Kon niet, mocht niet, ze gingen sluiten, wegwezen! Om ons heen waren de Australiers allang verdwenen, die stoven al op toen ze sluiten riepen. De uitsmijter kwam inmiddels bij ons staan en werd kwaad. (ik moet er nog even bij vertellen dat tussen de tijd dat ze sluiten riepen en dat de uitsmijter bij ons kwam staan 5 minuten zat) Dit hadden we nog nooit meegemaakt. Wat een onbeschoft volk! We dropen voor de tweede keer die dag af en toen we wegliepen riep de eigenaar ons nog na; No worries, Mate! Nou, no worries, me kont! Gelukkig was er nog een tent open en daar gingen we door met feesten totdat de uitsmijter tegen me zei dat ik geen drank meer mocht. Haha, nog nooit meegemaakt en we waren er allemaal verbaast over. Oke, Margot en ik waren lekker met zijn tweeen op de bar aan het dansen, maar dat hadden we ook gedaan als we nuchter waren. Nu kon ik het de rest van de vakantie horen, “misschien is het beter dat je niks meer drinkt, Janneke.” Ook na 1 wijntje. Hierna werd het tijd om naar huis te gaan. We hielden een taxi aan en die bracht ons naar onze buurt. We zagen nog niks bekends, totdat...Ho, stop. Dit kennen we! The Sly Fox, ons stamcafe sinds gisteren! Joelend liepen we naar binnen en we bleken zo goed als de enige te zijn. Weer werden er munten in de jukebox gegooit en even later stonden we met zijn allen te swingen op Billy Idoll, Guns and Roses en andere ouwe lullenrock. Dit voelde aan alsof we nieuwjaar helemaal opnieuw aan het vieren waren. Heerlijk!

2 januari

Jeroen werd deze dag ongeduldig wakker. Vandaag zou het er eindelijk van komen, het originele ABBA museum! Dit was in het powerhouse museum en omdat we de dag ervoor zo hadden gefeest kwamen we nogal laat aan. Anderhalf uur hadden we voor het hele museum. We besloten dus alleen het ABBA gedeelte te doen. Je kreeg hierbij, heel leuk, een kaartje waarmee je een aantal interactive dingen mee kon doen. Een ABBA Quize, een sing-a-long, foto’s met ABBA en op het toneel staan met de band. Dit kon je daarna allemaal weer opzoeken op de computer en natuurlijk hebben we het allemaal gedaan. Jeroen bleek het beste toon te kunnen houden bij de liedjes (67% heldere tonen) en Margot en Pieter hadden de mooiste foto in de limo van de band. Ikzelf vond dat ik ook best goed kon zingen, helaas dacht het stomme apparaat er anders over en kwam ik niet verder dan 20% heldere tonen. Ik geloof dat er een klein virusje in zat ofzo, want dit kan nooit waar zijn natuurlijk.

3 januari

Deze dag werd besteed aan nog meer sightseeing en musea’s. Er bleek een gratis museum te wezen voor moderne kunsten. Uren hebben we gekeken naar verschimmelde broodjes in tomatensaus en kartonen dozen. Dat dit kunst voor moest stellen! Het moest toch niet gekker worden! We snapte nu wel waarom het gratis was. Hierna doken we een ander museum in waar we het terracotta leger uit China en andere lokale kunsten konden bewonderen. Leuk! Dit leek tenminste nog ergens op. In de avond wilde we aan de BBQ, maar de BBQ die we op het oog hadden bleek niet te werken. Dus hebben we i.p.v. geBBQ’t lekker ge-ovend in ons hostel. Dat deed de truc ook wel en omdat we het net zo lang in de oven lieten totdat alles zwartgeblakerd was, kreeg je toch nog dat BBQ gevoel.

4 januari

Officieel onze laatste dag in Sydney. Jeroen en ik haalde de camper op, dat een omgebouwd VW busje bleek te zijn (wel met douche en toilet en keukentje) en waarmee we de komende tijd door Australie zouden gaan reizen. Ons plan was dat we naar Cairns zouden gaan, maar omdat de wegen daar waren afgesloten vanwege de overstromingen, was dat plan in het water gevallen. Bij het verhuurbedrijf vertelde ze dat we het erop mochten wagen, maar als we de camper niet op de afgesproken plek zouden afleveren (Cairns, dus) dan moesten we een boete van 750,- dollar betalen. Het leek me al idioot voor iets waar je niks aan kon doen, maar voor de zekerheid verplaatsten we onze afleverplek in voor Brisbane. Hier baalde we behoorlijk van, want dat betekende dat we opeens drie weken hadden voor een stuk van 1000 km. Een stuk dat, als we het zouden willen, we in 1 dag af konden reizen. We vroegen of we onze reis misschien konden verkorten. Dat zou ons heel wat schelen. De manager deed hier verschrikkelijk moeilijk over, maar uiteindelijk “mochten” we de auto drie dagen eerder inleveren. Ik merkte in eens dat ik hier behoorlijk van baalde, want toen ze aan ons vroeg tot welke datum we de camper dan wilde huren, ik het idee van zo snel mogelijk uit Australie te vertrekken heel aantrekkelijk vond klinken. Een gevoel dat ik eigenlijk sinds Melbourne al had, maar al die tijd had onderdrukt omdat ik vond dat Australie het toch wel leuk moest vinden.Toen Jeroen en ik wegreden in een oud barrel van een camper waar we veel geld voor hadden betaald, en we de weg ook nog eens kwijtraakte kon ik nergens meer de humor van inzien. Ik vond dit helemaal niks! Die avond overnachtte we voor het hostel, waarvan de eigenaar zo lief was geweest om ons ontbijt en een douche voor de volgende dag aan te bieden.

5 januari

Nadat we afscheid van Margot en Pieter hadden genomen gingen we naar de Blue Mountains, ongeveer 100km buiten sydney. In het plaatsje Kawoomba zochten we de enige camping op en gingen we er staan. Hoewel het de hele tijd mooi weer was geweest kon je de donder in de verte al horen. Een uurtje later barste de regen ook bij ons los. Dit was het toppunt! Snikkend vloog ik in Jeroens armen en vertelde hem hoe stom ik het hier vond. Ik vond de natuur niks met die afgebladerde bomen en de weilanden. Ik vond die enge beesten niks. De zee was hier te ruw. De mensen niet aardig, met hun No worries (maar ondertussen niet de no worries mentaliteit). En het was hier veel te duuuuuur. De camper vond ik vreselijk met zijn grote buitenkant maar binnen kon je je kont niet keren en daarbij sloeg hij elke keer af en deed de kraan het niet meer. Oo, en het weer was belabbert. Boehoehoehoe!! Ik wilde naar huis toe! Na al die maanden geen last van heimwee kwam het gevoel opeens met een honderdfout over me heen. Hierna postte ik mijn; “ik vind Australie vreselijk” status op mijn facebook en ging in een hoekje van de camper mezelf heel zielig vinden. Dit duurde dik een dag...

De volgende dag kregen we het bericht dat Margot en Pieter ook onze kant op zouden komen. Gezellig! Net toen we besloten hadden om Echo point te gaan bekijken, kwamen ze aangereden in hun stoere swift. Met zijn vieren gingen we naar Echo Point, en wauw, wat was dat mooi zeg! Meteen verdween alle “ik vind Australie vreselijk” gevoelens naar de achtergrond, want hier keek ik naar een soort groene versie van the Grand Canyon met de mooiste rotsen, planten en bloemen die ik had gezien (ik kon dus mijn; “ik vind de natuur niks” afstrepen, het uitzicht was adembenemend!). Helaas regende het en was het uitzicht niet kilometers ver, maar wat we zagen...aaaaaah.

De dag erna zou onze camper worden omgeruild voor eentje waarvan de kraan het wel deed. Maar eerst gingen we met zijn vieren nog even een klein stukje lopen naar de skybridge. We doken het woud in en volgde de borden. Helaas was het zo verschrikkelijk mistig dat we niet verder dan 3 meter konden zien. Hierdoor mistte (haha) we waarschijnlijk een afslagje en dat betekende dat we uiteindelijk anderhalf uur door modderige paadjes aan het lopen waren. Jeroen was lekker op zijn slippertjes en na een half uurtje kon je zijn slippers en voeten niet meer onderschijden met de rest van het woud. Maar verder was het loopje niet zo erg. Ondanks dat we de waterval wel konden horen, maar niet konden zien en ondanks dat het af en toe regende, was het best leuk zo met zijn allen. Na anderhalf uur kwamen we aan bij “het treintje” waarbij je met een soort trein (duh) steil (de stijlste treinbaan in the world) de berg op ging. Binnen 5 minuten waren we boven en of we even 11 dollar p.p. wilden afrekenen. Jeroen was ondertussen met het verhuurbedrijf van de camper aan het bellen en liep hierdoor al bellend door de poortjes heen. Niemand zei iets. Margot en Pieter fluisterde in mijn oren dat ik dan maar 1 kaartje moest gaan halen. Mmmm. Waarom ook niet? Ik rekende 1 kaartje af en M en P begonnen meteen ooohooo te roepen, maar het was me mooi wel gelukt. Ha! 11 dollar bespaard! Hier gingen we mooi van lunchen. Na de lunch werd de nieuwe camper gebracht (verdorie, precies dezelfde) en vond ik een camera bij een bankje voor onze staanplaats. Op de foto’s stonden allemaal Chinezen (1 met een ontiegelijk lelijk rood petje op) en, omdat ik zelf weet hoe vervelend het is als je alle foto’s verliest op je vakantie, maakte ik een bordje met ons telefoonnr en standplaats erop voor als ze terug zouden komen om hun camera te zoeken. Het was best een mooie camera en ergens hoopte het duiveltje in me dat ze niet terug zouden komen. Maar gelukkig voor het engeltje in me, kwamen ze wel terug en waren zo blij als blik dat we hun camera hadden gevonden (we herkende ze aan het ontiegelijk lelijke rode petje dat ze nog steeds op had). Die avond namen we voor de tweede keer afscheid van Margot en Pieter. De volgende keer dat we ze gaan zien zal in Nederland zijn.

Ook wij gingen hierna weg uit Katoomba. Maar dat vertel ik de volgende keer.

(de foto's van het vorige stukje staan er ook op)