The boys are back in town!

Terwijl Jeroen en ik in het detox centrum aan het bedenken waren wat we erna gingen doen, hadden we contact met mijn collega’s uit het casino, Fred en John, die door Maleisie en Borneo aan het reizen waren. In een smsje lieten zij het eiland Langkawi vallen en omdat we toch vanuit Kuala Lumpur naar Melbourne moesten vertrekken, vond ik een weekje op een Maleisisch eiland zitten wel een goed plan. Jeroen en ik boekten een ticket naar Langkawi en na veel smsjes. hotels zoeken en dagen later, werd ik met de mannen herenigt. Dit natuurlijk compleet met tranen, knuffels en slowmotion running moments. Hierna meteen een cocktail/biermiddagje op het strand gehouden om te kijken of het wel zou klikken, want Jeroen konden ze nog niet, en Jeroen wist niet wie zij waren, maar we merkte al snel dat dat wel goed zat. In de avond had John uit zijn bijbel een goed restaurant geplukt, waar we inderdaad ontzettend lekker hadden gegeten. De tent bleek dan ook door een rasechte Nederlander en zijn Maleisische vrouw te worden gerunt. Deze man bleek ook nog eens de oud-collega van een kennis van F&J te wezen. Klein wereldje. Het werd hierna zo’n leuke avond dat we hoopte op regen de volgende ochtend. Helaas, vollop zon. Na nog zo’n gezellige dag en nacht besloten we een auto te huren en het eiland te verkennen. Jeroen mocht rijden want die moest oefenen met links rijden. Nu ben ik dan net Ms Bucket (let je op die auto? Kijk uit, een voetganger), maar ik moet zeggen dat Jeroen netjes heeft gereden. (links!Links!!) We zijn die dag met de kabelbaan naar het hoogste topje van Langkawi gegaan (was wel leuk, 1 sloerie, 3 mannen), een waterval bekeken (geen kloot aan) en de plaatselijke dierentuin bekeken (te triest voor woorden). Het was een leuke dag maar wat we allemaal hadden, was dat we het allevier even niet wisten met Langkawi. Het was leuk en gezellig met zijn allen, maar het eiland was het toch net niet. Fred en John kwamen toen met het idee om naar Koh Lipe toe te gaan. Het zou iets langer dan een uurtje duren om met de boot van Langkawi naar Koh Lipe te komen, dus dat was het probleem niet. Maar het eiland lag wel in Thailand en omdat Jeroen en ik een dikke boete hadden gekregen vanwege onze “overstay” in Thailand een paar dagen ervoor, waren we bang dat we er niet in mochten. Maar we gingen het erop wagen en vertrokken na een paar dagen Langkawi met een speedboot naar het wonderschone Koh Lipe.

Op Koh Lipe aangekomen hadden Fred en ik al besloten dat Jeroen en John een hotelletje zouden gaan zoeken terwijl wij onze voeten lieten masseren onder het genot van een drankje. Terwijl we in de verte onze mannen goed in de gaten hielden, dronken we ons sapje en genoten van het witte zandstrand en de mooie azuurblauwe zee. Nadat we de mannen meerdere malen een resort in hadden zien lopen en er weer uit hadden zien komen, kwamen ze eindelijk onze kant op. Hehe, een accomodatie was hoogstwaarschijnlijk gevonden. We zakte weer onderuit op onze ligbanken en wachtte op wat er komen zou. Maar het duurde nogal lang. Uiteindelijk waren ze er, en nog beter, ze hadden een Thais mannetje meegenomen die onze spullen mee naar het hotel zou nemen. We laden de rugzakken en rolkoffers op zijn rug en we vertrokken richting ons nieuwe huis voor de komende dagen. Vakantie, eindelijk!

De bungalow bleek nogal shabby te wezen, maar had een warme douche, airco, was dicht bij het strand en stond op palen (altijd handig in een tsunami getroffen gebied). Ik plofte neer op bed en bleef daar meteen een paar uur liggen terwijl de mannen hun velletje gingen bruinen op het strand. Na een powernapje van een paar uur was ik er ook klaar voor. Ik ging bakken. Nou, daar bleek ik best goed in te zijn! Ik was wel niet de beste, maar ik geloof dat de pigmentvlek onder mijn neus en boven mijn lip goed bruin was geworden. Kortom, ik liep weer met een soort snor rond. Volgens de mannen was hij echt niet te zien, maar ik moest wel een paar meter achter ze blijven lopen. Net als alle andere vrouwen met snor. Gelukkig had ik make-up bij me en viel het best mee met een kloddertje beige op die plek.

Maar goed, het strand. Tja, wat moet ik erover zeggen? Het was heerlijk! De witte stranden, de azuurblauwe zee (had ik dat al gezegd..?), de cocktails, de mannen met de waaiers, de palmbomen en natuurlijk de vissers-en hotelbootjes die af en aan voerde. Kortom, genieten. Het enige dingetje dat ons aardig in het paradijs stoorde waren twee Duitsers die op 2 meter afstand van ons zaten. Een stelletje, waarvan hij een soort bandana ophad (stom) en zij blond en een perfect gebruind figuur had (nog stommer). Het irritante was dat ze elkaar voorlazen uit een boek. Eerst dachten we nog dat hij misschien dyslectisch was, totdat het mokkel het boek aan de bandana gaf en hij begon voor te lezen. Dit duurde zo een uurtje of twee (met tussenpozen, want er moest ook nog gezwommen worden) en daarna ging het boek de tas in en werd er een backgammonbord uit gehaald en begonnen ze te spelen. Ik bedoel maar, een backgammonbord, hoe belachelijk is dat! Dat doe je toch niet op het strand?! Uiteindelijk ging blondie en bandana weg, maar niet voordat de bandana nog even zijn kleine bandana-tje had laten zien bij het omkleden. Gelukkig, die zijn weg. Nu kan het genieten pas echt beginnen. Nouja, het is nu wel heel stil en saai op het strand, zullen we ook...?

Die avond heerlijk bij de zusjes gegeten en daarna even een klein drankje, niks geks gedronken met de mannen. Ook hebben Fred en ik nog een wensballon opgelaten. Je kunt tenslotte niet genoeg wensen doen op je reis. De dagen erna waren veelal hetzelfde (in herinnering dan, in het echt regende het twee dagen lang met kleine tussenposen) en verbleven we voornamelijk op het strand. Op de laatste dag wilde we snorkelen, maar de zee was te ruw dus gingen we het eiland maar verkennen. Dit kon gemakkelijk per voet en na een paar uurtjes lopen, waren we het eiland rond. Mooooooi! Hierna konden onze voetjes wel een vertroeteling gebruiken en samen met F&J heb ik mijn eerste pedicure ooit gehad. Dit was een grappige ervaring want tijdens de behandeling werden we flink omringt door muggen. Fred was zo slim om de Baf mee te nemen. Dit is een muggespray die erg goed werkt, zowel op je lichaam als tegen de muggen. Maar hoewel wij ons zonder problemen konden insprayen, lag Fred net naast een ventilator, dus terwijl hij spoot kreeg de masseuse/pedicure de volle laag in haar gezicht. Meteen schoot ze naar achteren over de railing terwijl ze de Baf uit haar mond probeerde te spuggen. “Nou ja, riep Fred, spuit ik zo de masseuse in haar gezicht”. Dit klonk nogal grappig uit de mond van Fred.

Uiteindelijk brak de dag aan dat we terug moesten naar Maleisie. Fred en John bleven nog een paar dagen, maar wij moesten echt weg anders zouden we onze vlucht niet halen naar Kuala Lumpur. Helaas regende het die ochtend. Wat zeg ik, het stormde! Hoewel ik eerst blij was dat onze boot gelukkig wel vertrok, was ik daar op de boot zelf niet zo zeker meer van. De speedboot was namelijk open aan de zijkant en de regen kwam met bakken naar binnen. Ook begonnen de golven midden op zee nogal hoog te worden en de speedboot tipte op de zee. Blij met mijn anti-misselijkheidpilletjes en de regenponcho’s hielden we het droog. En toen kwamen we aan in Langkawi. Hoewel het bewolkt was, was er van regen geen sprake en de zee was weer kalm en rustig alsof er niks aan de hand was. Huh? Ondertussen was onze boottrip wel een uurtje of 3 vertraagd en moesten we ons naar de luchthaven haasten om het vliegtuig te halen. Alles ging goed en na een lange trip kwamen we eindelijk aan in ons hotel in KL. De kamers zaggen er mooi uit op internet, was niet duur, had wifi en zat op een goede lokatie. Dus we kwamen aan, trokken de deur van de kamer open en schoven onszelf en de tassen in de kamer en toen was de kamer vol. Maar dan ook echt vol. Als Jeroen zich wilde omdraaien, dan moest ik de kamer uit, zo vol. Maar ergens vonden we het ook wel weer grappig en het paste in ons budget, dus bleven we er zitten, maar ik stuurde nog wel even een waarschuwingssmsje aan F&J die ook hetzelfde hotel in KL hadden geboekt(Jongens, ik ben bang dat jullie de kast weer in moeten!). Jeroen en ik deden nog een paar dagen sightseeing en shopping en toen werd het tijd om weer langzaam richting het vliegveld te vertrekken. Eerst nog even F&J uitgezwaait op KL station en daarna naar het vliegveld om naar Melbourne, Australie te vertrekken. Azie, het was leuk! Tot ziens!