The Gibbon experience

Nadat we een paar dagen in Luang Prabang hadden gehangen en een heerlijk dagje bij de watervallen hadden doorgebracht, was het toch echt tijd om naar Houy Xay toe te gaan. Het stadje waar je niet alleen de rivier over kunt steken naar Thailand, maar ook het plaatsje waar het kantoor zit van The gibbon Experience. We hadden drie keuzes om hierheen te gaan;

Keuze 1; de slowboat.Zoals de naam al zegt, langzaam. Hij vaart over de Mekong rivier naar Houy Xay en doet er twee dagen over, waarbij je s’nachts in een hotel overnacht die uiteraard niet bij de prijs inbegrepen zit. De boot is een houten diesel boot, met houten bankjes die zo vol zit dat je waarschijnlijk je bagage op je schoot moet houden.

Keuze 2; The fastboat. Een speedboot die ook houten stoelen heeft en die er 7 uur over doet om van Luang Prabang naar Houy Xay te komen. Het grote nadeel hiervan is dat deze erg gevaarlijk is, en de keren dat deze om is geslagen zijn niet te tellen. Ook zit je hier 7 uur lang met je knieen in je nek op de houten bankjes.

Keuze 3; the “VIP” bus. Een redelijke nieuwe bus (volgens de plaatjes) met toilet (volgens de dame) die om 7 uur s’avonds vertrekt en de volgende dag om 8 uur aankomt. Je zou dus de hele nacht kunnen slapen. Het nadeel hieraan is dat de wegen in Laos zo slecht zijn dat de bussen vaak kapot gaan en dus vertraging oplopen. Ook zijn de schokbrekers van deze bussen vaak naar zijn grootje en hobbel je dus 13 uur achter elkaar. Toch, als je een nieuwe bus hebt, is dit nadeel er niet omdat de schokbrekers nog in tact zijn.

Jeroen en ik kozen voor de laatste keus. Voor de zekerheid betaalde we voor drie stoelen zodat we wisten dat Jeroen zijn benen kon strekken en een beetje kon slapen. Achterin raadde ze af, want daar was de toilet en dat zou betekenen dat we de hele tijd in de stank zouden zitten. Dus we hadden de stoelen achter de chaufeur en eentje ernaast. Zo, dat hadden we mooi even geregeld.

Eenmaal in de bus was het plekje van Jeroen bezet door twee Laotianen die volgens hen ook een kaartje voor die plekken had. Maar dat hadden we snel opgelost. Mijn plekje was bezet door spullen en etenswaren, maar de bus was aardig leeg en ik vond het niet erg om een ander plekje te zoeken. Dit verdween toen het tijd was om te gaan. Opeens stroomde er allerlei mensen binnen en ik ineens plekloos. Na veel gedoe, werd het eten weggehaald en kwam ik naast een meneer te zitten die stonk. In het gangpad naast me werd een coolbox geschoven waarop een dame kwam te zitten die blijkbaar bij de bus hoorde. Mevrouw was aan een stuk door met de chaufeur aan het kletsen. Ik had gehoopt dat ik af en toe naar Jeroen zou kunnen gaan om daar even een filmpje op de laptop te kijken, maar dat werd nu moeilijk. Daar gingen we dan. Ik pakte mijn kussentje en kwam er al snel achter dat slapen niet ging lukken. Ik kan het niet zonder een schouder waarop ik mijn hoofd kan leggen en die meneer naast me was echt geen slaapmateriaal. Zat geen vlees op en hij stonk, daarnaast was hij aan het snurken alsof hij een boom aan het omzagen was. Net toen ik zag dat Jeroen aan het wegdutten was, deed de chaufeur zijn raampje open. Meteen koelde het af naar 10 graden en de hele bus werd wakker. Ondertussen stopte de bus op allerlei vreemde plekken om de lege plaatsen te vullen met lokale mensen die weer geld gaven aan het dametje in het gangpad. Omdat de bagageruimte onderin al vol zat, werd het gangpad voller en voller en onder mijn voeten werd een baal rijst geschoven. Daar zat ik dan met mijn knieen in mijn nek en hoewel ik het eerst nog wel grappig vond begon ik nu een beetje chagerijnig te worden. Na zo’n 10x gestopt te hebben voor pe-plaspauze, plaspauze (5 minuten later, de officiele), tanken, nog meer onofficiele en officiele plaspauzes, werd het tijd om even te eten. Snel even een heerlijke warme soep tot me genomen en ik werd gelukkig weer warm. Hierna ben ik naast Jeroen gaan zitten omdat ik anders echt niet kon slapen. Mijn plekje werd meteen ingenomen door de dame in het gangpad. Trut! Chaufeur weigerde zijn raam te sluiten en toen we eenmaal in houy xay waren aangekomen hadden we drie uur geslapen. Hierna meteen de tuk-tuk (Jaja, daar zijn ze weer!!) genomen om ons bij het kantoor van The Gibbon Experience af te laten zetten. Gelukkig was alles goed, onze betaling van 220 euro p/p was aangekomen en de handschoentjes die we nodig hadden, hebben we gekocht. Jeroen en ik gingen hierna meteen op weg om een hostel te zoeken en eenmaal aangekomen hebben we bijna 24 uur geslapen.

Na een goede dag en nachtrust stonden we fris en fruitig om 7 uur naast ons bed, om onze daypack in te pakken, onze spullen in de flightbag te gooien en na een goed ontbijt om 8 uur bij het kantoor van The gibbon experience te staan. Daar ontmoette we meteen onze mede zippers. Veel jonge mensen, dus dat beloofde wat goeds! Na de instructievideo met veiligheidstips, gingen we achterin een jeep om naar het reservaat toe te rijden. Dit was op zich al een hele ervaring. Doordat de weg een jaar geleden niet goed was aangelegd (ze hadden een hele mooie asfaltweg) heb je stukken met asfalt en stukken met brokken. Hier rijden ze met een behoorlijke snelheid overheen en Jeroen heeft er behoorlijk was bulten aan overgehouden. Maar dat stond hem goed. We zaten in de Jeep met een Duits stel (Marco en Sonja) en nog een broer en zus uit Canada. Die laatste twee gingen niet mee met de Gibbon, maar bleven in het laatste dorpje voordat de jungle begon en waar de broer van het stel een paar jaar had gewoond en mee had geholpen aan het opzetten van The gibbon experience. Dat was gaaf, want deze jongen kon ons van alles vertellen over het leven daar. We kregen er steeds meer zin in! Na een paar uur rijden aten we even wat bij een smoezelig restaurantje en leerde we de andere mensen kennen. Al snel kwamen we erachter dat het barstte van de Nederlanders. Hannes en Annelies waren de eerste met wie we in gesprek kwamen en na de geeikte vragen kwamen we op de vraag waar we vandaan kwamen. Toen Hannes hoorde dat we uit Haarlem kwamen vertelde hij ons dat hij bij de brandweer in Haarlem werkte. Nou, dan moest hij onze vriend Rody ook kennen! En dat klopt! Meteen was er een connectie en de rest van de trip hebben we voornamelijk over Rody geroddeld. Na deze korte stop gingen we verder, de jeep stak de rivier over en het echte werk ging beginnen. Achterin stopte we met praten want anders was je stof aan het happen. De Jeep ging heuvel op, heuvel af en had het af en toe heel zwaar op de zandwegen. Na een uurtje kwamen we aan bij het dorpje waar de Canadees had gewoond. Hier stapte we uit en meteen liepen we tegen de vorige groep aan die net klaar was met TGE en heerlijk aan het bier zaten. Hier kregen we een aantal tips en dingen die handig waren om te weten. Zoals;


• Ga niet voor de gibbons, ga voor de slangen en de spinnen.
• Boomhut nr 7 is het mooist, en als je als eerste aankomt, ren dan naar boven en convesceer “the penthouse”.
• Rijst met geconcerveerde melk is heel lekker als toetje.
• De boomkat heet Snack, omdat hij zo klein is dat je hem wel op kunt vreten.
• The waterval experience is niet de moeite waard. Tenzij je heel erg van lopen houd.
• Kijk niet om je heen tijdens het lopen, kijk naar je voeten.
• Het is heel zwaar, maar erg gaaf.
• Je zult het nu wel raar vinden, maar over een paar dagen zitten jullie ook om 12 uur aan het bier.
• Neem niet die tuigjes met rode straps, die zijn gevaarlijk!


Ik werd steeds enthousiaster, had er echt zin in. Jeroen bleef rustig. Toen begon de wandel door de jungle. Al kletsend en naar onze voeten kijkend liepen we achter elkaar aan. Het pad was niet breed en ging omhoog en omlaag (maar voornamelijk omhoog) en na een poosje was ik kapot. Helaas was de rest van de groep blijkbaar beter voorbereid, want die liepen vrolijk door. Bij mij en bij Jeroen hingen de druppels aan onze neuzen. Maar erg was het niet, want de omgeving was prachtig! (ja, ik keek af en toe stiekem, en struikelde dan bijna over een boomstronk, steen of bamboe.) Na een korte lunch waarbij we een heerlijk broodje kregen liepen we door naar “the kitchen nr 1”.Hier werden de groepen opgedeeld en wij kregen boomhut nr 7 toegewezen (yes!!) met het Duitse stel, nog een Duitser Carl, een Nederlander Yves en een Fin die Sami heette. Annelies en Hannes mochten helaas met een andere groep mee. Nadat we onze tuigjes aan hadden getrokken gingen we weer verder. Na een paar minuten kwamen we bij de eerste zipline aan. Boven een soort aanlegsteiger hing een touw die de verte inging. Het begin van het touw hing twee tot drie meter boven de grond en ging uiteindelijk het bladerdek in. Het einde was niet in zicht. Iek! Eng!
De gidsen keken even naar de groep en wenkte toen Jeroen naar voren. Arme man. Hij had waarschijnlijk het meeste hoogtevrees van iedereen en hij moest als voorbeeld dienen. Een gids was al naar de overkant toe gegaan en de andere controleerde het tuigje van Jeroen. Hierna werd het uitgelegd hoe hij zijn katrol en het veiligheidsriempje aan het lijntje vast moest maken, hoe hij moest remmen en hoe hij zijn handen vast moest houden aan het tuigje. Jeroen deed netjes wat hem gevraagd werd, deed zijn handschoenen aan en, hoewel ik hem een beetje groen zag worden, liet totaal geen angst zien. Opeens krijg hij een klein duwtje en weg was Jeroen. Al snel verdween hij tussen het bladerdek. Na (wat voor mij een eeuwigheid duurde) een tijdje hoorde wij aan de andere kant een gespannen OKE! En hierdoor wisten we dat de volgende mocht gaan. Al snel was ik aan de buurt. Na hetzelfde ritueel als Jeroen, hing ik aan de lijn te zoeven boven de jungle. Onder me een groen dal en boven me een stralende zon. Geweldig! 10 minuten later stonden we allemaal aan de overkant. Over een ding waren we het eens; dit was gaaf!! Snel zocht ik Jeroen op, die met grote oplichting in zijn stem vertelde dat het allemaal wel meeviel. Hij vond het ook wel gaaf en je merkte eigenlijk niet eens zo veel van de hoogte omdat je goed vastzit en je blijft bewegen. Daarbij spring je vanaf een platvorm die niet ver boven de grond zit en die sprong, dat is eigenlijk het engste van het ziplinen, want dat is het moment dat je de controle laat gaan en je laat meevoeren op je katrol.


Bij de tweede zipline wilde ik als eerst. Ik vond Jeroen de vorige keer zo stoer dat hij als eerste was gegaan en nu wilde ik ook laten zien dat ik geen mietje was.. Van deze zipline was de overkant wel te zien, hij liep namelijk naar een andere boom waarop ze een soort platvorm hadden gemaakt. De gids hielp me aan de lijn en daar ging ik. Toen ik op het platvorm aankwam gaf ik snel het sein dat de volgende mocht komen. Omdat we een behoorlijke grote groep hadden, stond het platvorm al gauw vol. De gids zei al snel dat ik de volgende zipline, die van het platvorm naar een heuvel ging, mocht nemen zonder hulp. Ik nam mezelf voor dat ik dat best kon, sprak mezelf moed in en bevestigde het tuigje aan de lijn. Vlak voordat ik wegging riep de gids me nog toe dat ik naar achteren moest hangen. Oke, naar achteren hangen Janneke, kun je best, zei ik tegen mezelf. Hierop sprong ik van het platvorm en concentreerde me op het hangen. Het zoeven ging best snel maar opeens werd er aan mijn hand getrokken. Aaaaah, mijn handschoen! Doordat ik me zo aan het concentreren was op het hangen, had ik mijn handen verkeerd neergezet en nu was mijn handschoen in de katrol gekomen. Maar gelukkig zoefte ik nog, dacht ik nog. Al in de snelheid probeerde ik mijn handschoen uit de katrol te trekken, maar waarschijnijk was dit een verkeerde move want plotseling scheurde mijn handschoen kapot en kwam gedeeltelijk helemaal vast te zitten in de katrol. Ik verloor rap nsnelheid en opeens hing ik daar, op zo’n 80 meter hoogte boven de grond (het zou een paar metertjes minder kunnen zijn, maar het voelde als 80 meter!). Mijn katrol kon geen kant meer op, zat totaal vast en mijn hand ook niet. Voordeel hiervan was dat ik wel een te gek uitzicht had, het nadeel was dat mijn hoogtevrees met tienfout terugkwam. Wat als het touwtje zou breken..? Al snel zat er maar 1 ding op. Schreeuwen.

HELP!! HELP!! CAN SOMEBODY HELP ME me me me (het echode nogal)?!! HELP!! I’M STUCK!

Het platvorm dat een stipje achter me was zag er al behoorlijk volgelopen uit, en ergens zag ik een klein mannetje mijn kant uit komen. Gelukkig, een van de gidsen. Na wat gehannis had hij mijn hand en handschoen bevrijd uit de katrol. Pfff, ik kon gelukkig weer bewegen. Maar nu. We hingen in het midden van de lijn, dus verder zoeven was geen optie. De gids zuchtte diep, bekeek even of hij nog terug kon gaan, besloot dat dit niet de beste route zou worden en begon me te duwen richting het einde. Ik zelf had het touw al te pakken en door jezelf vooruit te trekken kwam je naar het eind. Na 5 meter begonnen mijn armen al te verzuren en na nog 10 meter was ik kapot. Helaas had ik de verkeerde lijn uitgekozen, want deze was ongeveer 300 meter lang en wij zaten dus op de helft. De gids besloot om in plaats van achter me, voor me te komen met zijn tuigje. Hierna begon hij als een aapje in de touwen te klimmen terwijl hij probeerde zijn katrol te verplaatsen. Helaas werkte deze niet echt mee en het voorhoofd van de gids begon zowaar zweetdruppels te krijgen. Het was ook niet echt iets wat ongevaarlijk was, hoewel hij wel aan zijn veiligheidskoortje zou hangen als hij viel, zou het toch niet echt een goede val zijn. Daarbij hing hij met een kluns die hem niet zou kunnen redden als dat zou gebeuren. Ik nam snel de katrol van de man over en opeens deed de katrol wat hij moest doen. We waren gered! Nou ja, we waren er natuurlijk nog niet. We moesten nog steeds naar de overkant. Gids deed opeens weer zijn apentruc en trok me naar de overkant (terwijl ik natuurlijk ook meehielp met mijn zwabberarmen). En toen...toen had ik weer grond onder mijn voeten. Wat kan dat heerlijk aanvoelen zeg! Snel navigeerde de gids me een pad op en ging zelf weer terug om de rest te helpen. Na een tijdje kwam de rest me vergezellen en de rest van het weekendje werd ik nagedaan; HELP!! CAN ANYBODY HELP ME me me me (het echode)?!! Leuk jongens!


Toen ik weer een beetje bekomen was van de schrik was het tijd om ons de boomhut te laten zien waar we zouden slapen. En die was wauw! Midden in de jungle in een hoge boom was daar onze boomhut. Drie etages, stromend water, douche, toilet (met geweldig uitzicht), keukentje,electriciteit door middel van zonnecellen en, als kers op de slagroom, een rode boomkat (Snack). Ze hadden gelijk, boomhut nr 7 was geweldig! Ik besloot meteen dat ik best zo zou kunnen wonen. Jeroen en ik rende bij aankomst meteen naar boven om het “penthouse” te bemachtigen. Zo, die was voor ons. Na een lekkere maaltijd en veel geklets met de medezippers was het nacht en tijd om te gaan slapen, want om 5 uur moesten we alweer op om op Gibbons te gaan “jagen”. Opeens vond ik het niet meer zo leuk om op de bovenste etage te gaan slapen. Want de boomkat “Snack” ging maar naar onze etage en kwam met de meest rare beesten weer naar beneden. Ons was ook verteld dat hij er was om de spinnen en slangen weg te jagen en in mijn ogen deed hij dat wel heel erg veel. Het trapje naar boven ging erg dicht langs het plafond en als ik mijn zaklamp naar de plekken scheen waar geen licht was, kropen er allemaal zwarte dingetjes razendsnel weg. Jeroen liet ik dus als eerste naar boven gaan. Na een paar diepe ademhalingen volgde ik. Toen ik eenmaal naast jeroen in onze muskietennethut lag en de lichten uit waren kon ik niet slapen van alle geluiden die ik om me heen hoorde. “Wat was dat gekras? Ik hoor iets bewegen! Jeroen, er gromt iets!” Volgens Jeroen was het vast de kat en ik moest maar gaan slapen. “Ja, Janneke,” hield ik mezelf voor, “het is vast de kat.” Toen ik net in slaap was gevallen werd ik opeens wakker gemaakt door een harde knal. Dit hadden we al eerder op de avond gehoord en de gids had ons uitgelegd dat er nogal veel stropers rondliepen. Maar deze keer was het schot wel erg dichtbij. Meteen lag ik verstijft in bed en voelde opeens dat mijn blaas wel erg vol zat. Na 30 minuten kon ik het niet meer uithouden en liep met gevaar voor eigen leven naar de onderste etage om daar te plassen. Opeens vond ik de toilet met geweldig uitzicht niet zo geweldig meer. Want, doordat ik het licht in het toilet had aangedaan, konden ze mij wel zien (waarschijnlijk op 100 kilometer afstand nog steeds) maar ik keek een donker gat in. En wat als ze op alles schoten wat bewoog? Snel ging ik boven het hurktoilet zitten en pieste alsof mijn leven er vanaf hing. Zowaar raakte ik deze keer niet mijn been en kon ik snel mijn bedje weer opzoeken. Poeh, overleefd.

De volgende morgen werden we vroeg wakker gemaakt door het geluid van onze wekkers. 5 uur bleek nog steeds erg vroeg te zijn en het was nog donker. Tijdens het aankleden werden we al getrakteerd op het zingen van de gibbons dat eigenlijk gewoon op een soort fluiten lijkt. Om half 6 stonden we klaar om te “jagen”. Even later kwam de gids binnengezoefd en gingen we met de trekking beginnen. Nou, dat was zwaar zeg! Heuvel op, heuvel af. Naar je voeten blijven kijken en niet praten anders kon je de gibbons wegjagen. Na een tijdje kwamen we aan bij boomhut 3 waar de Hannes en Annelies verbleven samen met drie andere meisjes. Deze hadden absoluut niet op onze komst gerekend en lagen nog te pitten. Nou, dan staat je huis opeens vol met 10 extra mensen. Of we niet ff hadden kunnen bellen. Echt, wat een gastvrijheid weer... :) Hoewel onze boomhut het meest luxe was, had boomhut 3 toch wel het mooiste uitzicht. Langzaam ging de zon op boven de bergen en de jungle was gehuld in nevel dit gaf een geweldig mooi uitzicht. Na de begroetingen bleven we doodstil om te horen waar het geluid van de gibbons vandaan kwamen. Helaas bleven nu de gibbons ook stil. Uiteindelijk gaven wij het op en gingen we weer terug naar onze boomhut om ons ontbijtje te nuttigen. Rijst.

Hierna gingen we weer de jungle in trekken waarbij de gids af en toe iets uitlegde over de planten en hun geneeskrachtige werking. Eigenlijk bleek alles overal goed voor te zijn, als je het maar 2 uur kookte in water. Het lopen was heel erg zwaar voor Jeroen en mij. Gelukkig was er nog een duitse man van 46 die net zo’n conditie had als ons (geen dus) en met zijn drieen liepen we steevast achteraan. (dat is niet helemaal waar, we hadden nog een hele groep verwende Thaise mensen achter ons lopen die er eigenlijk ook bij hoorde. En die 5 minuten later dan wij aankwamen) Ik zweette peentjes en moest vaak genoeg een pauze inlassen. Het lopen was heerlijk, maar bergopwaards was vaak stijl en er leek geen einde aan te komen, en als ik dan bergafwaards mocht, waren de “treden” zo hoog dat ik er trillende benen aan overhield. Het ziplinen was te gek en we deden er een heleboel die dag. Uiteindelijk kwamen we aan in treehouse 5 waar we lunch nuttigde (rijst). Tot nu toe gingen Jeroen en ik als een speer en hadden we weinig tot geen last van hoogtevrees gehad (met uitzondering van het handschoen incident dan natuurlijk) maar nu we de uitgang van treehouse 5 hadden gezien, kwamen de bibbers weer terug. Net als alle andere boomhutten zat ook treehouse 5 in een hele hoge boom. Maar hoewel je in de andere boomhutten eerst van een plateau moest springen, moest je in deze boomhut op een latje boven de afgrond gaan zitten om je daarna te laten vallen. Het verschil hierbij was dat je niet meteen voelde dat je tuigje strak om je heenzat. En het latje boven de afgrond was ook wel erg klein en verder van de boomhut af dan me lief was. Ik heb er 10 minuten over gedaan om op dat latje te gaan zitten en me te laten vallen. Jeroen deed er 15 minuten over. Dit was eens maar nooit weer.

De rest van de tijd bestond uit veel lopen, klimmen, zippen en uiteindelijk was het weer tijd om naar “huis” te gaan. Die avond, na het diner (rijst), vertelde de Fin, Sami, dat hij op zijn reis behooorlijk wat Nederlanders en Vlamingen had ontmoet. Sterker nog, hij had nog geen dag doorgebracht zonder een Nederlander of Belg. Even later waren we natuurlijk al onze reisverhalen aan elkaar aan het vertellen en Sami vertelde dat hij met een paar meiden een scooter had gehuurd en 1 van die meiden viel en moest worden gehecht aan haar arm. He, bekend verhaal! “Zeg Sami, heette dat meisje Laura..?” vroeg ik. Hij keek me verbaast aan en beaamde dat. Bleek hij dus ook al onze Vlaamse vriendin Laura te kennen! Leuk! Na al dat gekletst hebben we nog even een spelletje “bullshit” gespeelt en toen was het 9 uur en tijd om in bed te duiken. We konden namelijk niet meer en de gids wilde ons weer om half 6 in de kleren hebben om nog een rondje gibbon jagen te doen. Gelukkig hadden Jeroen en ik hetzelfde idee, stik die gibbons, wij gingen uitslapen!

De volgende ochtend bleken we het juiste gedaan te hebben want de mensen die wel gingen hadden net als wij geen gibbons gezien en waren kapot van de trekking. Na het ontbijt (brood!!) werd het tijd te gaan. Spullen ingepakt en ons voorbereid op de lange trap naar boven. Jeroen, ik en de Duitser namen een voorsprong van 10 minuten, maar na een half uur werden we alweer ingehaalt door onze groep en met de tong op onze knieen kwamen we uiteindelijk boven aan. Pieuw, dit hoefde we nooit meer te doen! Joepie, trap gehaald! De rest van de weg terug was hierna appetje eitje en na een uurtje lopen en zippen zaten wij in het dorpje aan het bier. Zelfs ik nam er eentje (terwijl ik echt niet van bier hou!). Na een minuutje kwamen de verse gibbon experience gasten eraan., Snel gaven we ze alle tips die wij een paar dagen ervoor hadden gekregen en voegde er nog een paar extra aan die nergens op sloegen, maar de broekies wel bang maakte. Dat we de huisspin pluisje hadden genoemd en dat de lupe in zipline 6 best heftig was. Na het biertje werden we weer de Jeep ingelootst en na weer een lunch in het winkeltje bij de rivier mochten we naar huis.

Hierna hadden we meteen een boot/taxi naar Chang Mai, Thailand, waar we moesten zijn om Bob en Paul (onze Haarlemse vrienden) te verwelkomen.

Wat hebben we hiervan geleerd?
We houden van asfalt!