Goodbye Vietnam

Hoi An

Op de weg naar Hoi An, in the sleepingbus, kwamen we een Pools stel tegen die opviel omdat de Poolse gozer (Jerrick) groter was dan Jeroen (zo’n 1.96) en aan alle kanten uit zijn slaapbedje knapte. Zijn vriendin Magdalena was een hiperactieve meid, die een jaar in Denemarken had gewoond en hierdoor een scandinavisch accent had gekregen. Grappig! Al snel besloten we om in hetzelfde hotel te overnachten. Hoi An hoefde ik eerst niet perse heen. Stom, want toen we aankwamen werd me al snel duidelijk dat dit shopping heaven was. In elke straat kleermakers, schoenmakers en winkeltjes die alles verkochten wat je wilde hebben. En ik werd nog blijer toen het de hele godsganse dag regende. Hoera voor de typhoon! Nu konden we twee dingen doen, thuis blijven of winkelen. En hoewel Jeroen in de eerste instantie voor optie nr 1 ging, kreeg ik hem uiteindelijk zo ver om toch het centrum in te gaan onder het mom van “Japanse brug” bekijken. Eenmaal in het centrum lokte ik hem een winkel in waar we een colbertje voor hem uitkozen die de volgende dag klaar zou zijn. Gedwee liet Jeroen zijn maten opnemen en hoewel hij nog enige inbreng had over de snit en de stof, kozen de dame en ik de binnenvoering, knopen en de garen uit. Ik kreeg hier lol in! Meteen een winterjas uitgezocht waarbij ik ook alles kon uitkiezen wat ik wilde. Eigenlijk is het heel makkelijk, je kiest uit een boek het model en in de winkel kies je de stof, knopen enz. Je gaat hierna onderhandelen en als je eens bent met de prijs kun je hem de volgende dag ophalen. Hierna gingen we even een kopje koffie drinken en Jeroen merkte al dat er geen gesprek met me te voeren was. Ik was namelijk een hele garderobe aan het samenstellen. Even later kwam ik in een schoenenzaak waar ze schoenen op maat maakte. Voor 20 dollar, kon ik de volgende dag mijn op maat gemaakte laarzen ook ophalen. Het zou een drukke dag gaan worden, die dag. Jeroen had zich blijkbaar met zijn rol verzoend en zuchte alleen af en toe diep wanneer ik weer blij een winkel inliep. Na 4 dagen Hoi An, was ik twee winterjassen, een afritsbroek, een jurkje, laarzen en drie blousen rijker. Jeroen had een colbert. Dit lieten we natuurlijk allemaal naar huis sturen en komt waarschijnlijk aan wanneer wij ook thuiskomen...

Hoewel we veel geshopt hebben, hebben we ook nog wat culturele dingen gedaan. Natuurlijk zijn we naar de japanse brug geweest (hij bestond echt!) en zijn we samen met onze Pooltjes een dagje naar My Son geweest, een soort mini Anghor Wat, waarvan we totaal niet onder de indruk waren. Tja, na Siep Reap vind je niks meer imposant. Hierna zijn we twee keer gered van oplichting doordat een Australieer helaas net voor ons dezelfde fout had gemaakt om een boottrip terug te willen boeken. De behulpzame en goed engels sprekende Vietnamse jongen bleek geld te ontvangen voor de boottrip en annuleerde daarna het hele zooitje (vanwege hoog water problemen) om het geld in zijn zak te houden. Dit wisten we niet, maar toen we in onderhandelen waren over de prijs, was de australieer hard met zijn handen aan het zwaaien en nee aan het schudden. We cancelde het hele gebeuren. Iets daarvoor had onze taxi-chaufeur ons al proberen op te lichten door de entree kaartjes voor ons te kopen (mmm, dit klopt niet, ze doen nooit iets extra’s) en er i.p.v. de 3 euro er 10 euro p/p voor te vragen. We vertrouwde het niet en voordat we moesten betalen vroeg ik het na bij de Australieer die toevallig langskwam. Wat was ik blij met deze man, want in totaal heeft hij ons voor 50 euro behoed voor oplichting.

Hoewel we in heel Vietnam wel goed hadden gegeten, maar niet bijzonder, waren we blij verrast toen we (via mijn collega’s Fred en John) bij het restaurantje Miss Ly terecht kwamen. Volgens de tip van mijn collega’s moesten we niet van het menu bestellen, maar een verrassingsmenu nemen. Hierna kregen we de heerlijkste Vietnamese gerechten voorgeschoteld. Wontongs, White rose, loempia’s en noedels kwamen er voorbij. Ik krijg nog het water in mijn mond als ik eraan denk. Miss Ly was ondertussen getrouwd met een New Yorker die ook in Vietnam was gaan wonen. Die vertelde dat een paar weken voordat wij er waren het water voor zijn deur stond. Nu waren we drie blokken verwijderd van de rivier dus dat verbaasde ons wel. Toen we die avond naar de rivier liepen, was het water tot aan de eerste straat overgelopen. Het leverde een paar mooie foto’s op.

Hue

Met onze nieuwe Poolse vrienden gingen we naar Hue. (Met het oog op een eventuele verbouwingen in de toekomst, altijd je connecties onderhouden) Hue staat bekend om zijn mooie meisjes (niet gezien) zijn koningsgraven (wel gezien) en de citadel. Het laatste waren de Pooltjes heen geweest en stelde volgend hun niet zo veel voor. Overgeslagen dus. De Koningsgraven waren te gek, heel erg mooi, maar verder was er in Hue weinig te doen. Dus na twee nachten zijn we vertrokken naar.....

Hanoi 1

Hoofdstad van Vietnam en ontzettend druk met scootertjes, kraampjes, venters en heel veel mensen. Omdat de Pooltjes met de bus gingen (15 uur) en wij met het vliegtuig (uurtje) konden wij alvast het hostel uitzoeken. In de bus ernaartoe ontmoette we Lianne en Remco, twee Nederlanders die 11 maanden gingen reizen. Ze hadden nog geen hotel en we besloten dat het makkelijker was om samen een hotel te bezoeken zodat we konden onderhandelen. Na een behoorlijke onderhandeling bij het hotel ging er zowaar een euro af. Hierna meteen een drankje gehaald in de plaatselijke kroeg. Het was gezellig! De volgende dag kwamen de Pooltjes aan en we besloten een mini-cruise te boeken naar Halong Bay. De foto’s zagen er te gek uit en om onszelf te verwennen kozen we de deluxe tour. Eten inclusief, drinken niet, dus we haalde een paar miniflesjes drank. We zouden de volgende dag vertrekken tussen 7;45 en 8;15.

Halong Bay, Catba eilanden

Om kwart voor 8 stonden we klaar en was ik bezig om het hotel te betalen. Opeens kwam er een minibusje voorrijden met een hysterische Vietnammer erin die begon te tieren over onze bagage. Of we een daypack wilde inpakken en dat nu wilde doen en of we meteen mee wilde gaan. Terwijl we protesteerde dat we echt niet onze bagage achter gingen laten, rende de Vietnammer het hotel uit en ging weg.Huh?! 5 minuten later was hij terug, verbaast dat we onze spullen niet hadden verpakt. Al mopperend gingen de rugzakken achterin. We gingen op onze plek zitten met de rest van de bagage op schoot. Jerrick zat helemaal klem tussen de stoelen en de bagage en ook jeroen zat alles behalve lekker. Toen het busje propvol zat begon de Vietnamese gozer, die onze gids bleek te zijn, zijn welkomspraatje en melde er even fijntjes achteraan dat het niet zijn schuld was dat we zo weinig plek hadden, maar dat het de schuld was van de mensen die geen daypack mee wilde nemen (terwijl hij ons aankeek). Wat! We keken om ons heen, maar niemand had een daypack mee. De toon voor de rest van de cruise was gezet. Gelukkig was de boot mooi en eenmaal op gang konden we genieten van het water en het uitzicht. Het eten was heerlijk (oke, Jeroen houd niet van seafood, dus die heeft drie dagen niks gegeten) maar de drankjes waren ongelovelijk duur. Dus toen die avond de karaoke begon, zijn we er snel tussenuit gesneakt om drank in onze blikjes te schenken. We voelde ons met zijn viertjes net weer giegelende pubers terwijl we de drankjes op het dek opdronken en van de sterrennacht genoten. Als we gesnapt zouden worden, dan zouden we moeten betaten, maar dat gebeurde gelukkig niet. De volgende dag vroeg op om aan het ontbijt te zitten en daarna op de boot naar de Catba eilanden. Hier konden we een stukje gaan fietsen of lopen als we dat wilde. We zouden om half 9 vertrekken en net op tijd kwamen de Pooltjes aan op de boot terwijl onze gids al op ze aan het vloeken was. Onze irritatie steeg. Onderweg op de boot, begon onze gids een Zwitser te versieren die op zijn beurt er niet van gediend was. Het was grappig om te zien en we lachte stiekem in ons vuistje. Op de Catba gingen we fietsen. Terwijl we lekker met zijn vieren aan het genieten waren van de natuur, kwam opeens de gids bij ons rijden. De Zwitser had hem af kunnen schudden (die zagen we eerder al voorbij zoeven) en nu was hij alleen. “kom mee”, riep hij, “We gaan naar een grot waar ze een ziekenhuis in hebben gebouwd’. We negeerde de man en gingen expres langzamer rijden. Wat bezielde hem om bij ons te komen rijden en dan ook nog de leiding op zich te nemen? Even later waren we hem gelukkig kwijt. Uiteindelijk toch wel naar die grot toe geweest en ik moet zeggen dat die inderdaad heel gaaf was. Na de grot begon de gids weer; “kom op, we gaan weer terug’. We keken op ons horloge en we hadden nog anderhalf uur de tijd. We wilde nog fietsen! Nou, dat vond hij helemaal niks. Hij begon over de tijd en dat we maximaal een half uurtje nog mochten fietsen. Maar dan moesten we nu weggaan. Ik voelde me helemaal opgejaagd door die gozer! Op ons gemakje gingen we fietsen en ruim op tijd waren we weer terug waarbij we 5 minuten moesten wachten tot de gids zich bij ons gevoegd had. Die avond verbleven we op catba eiland en hadden we een geweldige avond met de Pooltjes, het Nederlandse stel, Remco en Lianne die we ook daar weer tegenkwamen en nog een ander Australisch/Engels stelletje die we daar hadden ontmoet. De volgende ochtend moesten we om 8:20 bij de mini bus staan om weer naar huis te gaan. Rare tijd maar we waren er. De Pooltjes alleen niet en dat was raar omdat we ze om 8 uur nog bij het ontbijt hadden gezien. Het werd inmiddels 8:22 en onze gids begon weer raar te doen. (ik wil nog even zeggen dat we niks hoefde te halen. Geen boot die op tijd moest vertrekken, geen bus die geen uurtje later kon gaan, niks!) De gids begon tegen de groep te vertellen dat als ze er over 5 minuten er nog niet waren, de bus weg zou gaan. Ik begon al te koken,, dit ging niet gebeuren! Opeens was ik in een verhitte discussie beland met de gids. Hierop vond hij het nodig om tegen de chaufeur te zeggen dat hij maar moest vertrekken. De bus begon al te rijden en ik rende naar voren. Laat me eruit! De bus stopte en liet me eruit. Ik zou de Pooltjes wel even gaan halen en terwijl ik Jeroen achterliet in de bus. Eenmaal in het hotel gingen de liftdeuren open en daar stonden ze, onze Pooltjes. Bleek dat ze iets heel belangrijks kwijt waren en dat moesten ze vinden voordat ze zouden vertrekken, alleen wilde de gids absoluut niet luisteren. Eenmaal in de bus begon de gids weer een tirade dat het altijd dezelfde mensen waren die te laat waren en de vakanties van andere verpeste. Grrrr. Om half 9 vertrokken we. Hierna konden we weer even bijkomen op de boot. De terugreis was prachtig! Maar wel even een behoorlijke klachtenbrief achtergelaten voor onze gids. Zo, dat was lekker!

Hanoi 2

Weer terug in hanoi bleek dat onze Vlaamse vriendin Laura die we in Cambodja, Sinoukville hadden leren kennen, ook in Hanoi was. Toen we die avond met haar afspraken kwamen we er snel achter dat we dezelfde mensen hadden leren kennen. Mike, de Etiopier die we in Saigon hadden leren kennen en later in Nha trang weer waren tegengekomen, bleek een bekende te zijn van Laura en kwam een uurtje later ook bij ons tafeltje aanschuiven. De Pooltjes vierde die dag hun laatste avond Vietnam, dus die kwamen er ook gezellig bij. De volgende dag zwaaide we de Pooltjes gedag en gingen we met Laura de toerist uithangen. Ho Chi Min gingen bezocht en een paar tempeltjes. Volgens het boekje moesten we de waterpoppenshow gaan bekijken. Dit was echt het sufste wat ik heb gedaan. Het was in het Vietnamees, geen touw aan vast te knopen en na een uurtje stonden we weer buiten. Maar wel met een glimlach, want dit was zo suf dat het melig werd. Na de waterpoppen voegde Eddie zich bij ons groepje. Eddie hadden we in Sinoukville ontmoet samen met Laura en daarna kwamen we hem weer tegen in Saigon (samen met Mike) waarna hij met een vriend een motor had gekocht om van Saigon naar Hanoi te rijden. Het werd weer een leuke avond met allemaal grappige backpackverhalen. Laura vertelde haar Laos verhalen en liet ons haar wond aan haar arm zien die ze bij een scooterongeluk had gekregen. Eddie kwam met de meest grappige verhalen over zijn motortocht en verder werden natuurlijk alle gekke dingen besproken die zo anders zijn dan in ons land. Bij ons groepje had zich ook Stef gevoegd, een Nederlander die een tijdje met Laura op aan het trekken was. Stef had The Gibbon Experience gedaan. Iets wat ik heel graag wilde en waar ik al mee bezig was om te boeken. Alleen Jeroen wilde nog niet echt. Stef was gelukkig zo enthousiast dat hij Jeroen het laatste duwtje gaf. We gaan dus naar Laos om The Gibbon experience te doen!!
Na het gibbon gesprek hadden we het erover dat de wereld zo klein was. Voornamelijk het backpackers wereldje. “Nou,” Zei Stef, “Als je Lianne en Remzo nog tegenkomt op je reis, doe ze dan de groetjes’. Bleek dat hij ons Nederlandse stel aan het begin van zijn reis had ontmoet. Haha. Na deze leuke avond werd het voor ons tijd om Laos op te gaan zoeken. Na iedereen gedag te hebben gezegd gingen we op het vliegtuig naar Luang Prabang.

Wist je dat...
• Ze in Vietnam echt die gekke hoedjes dragen en de lange jurken met broeken eronder?
• Je in Hanoi hondenvlees kunt eten? (Hebben we niet gedaan)
• Ze in Vietnam niet over hun schouder kunnen kijken? Het is toeteren en voor je uit kijken als je een kruispunt oversteekt.
• Groen en rood een mooie versiering is van de weg, net als zebrapaden?
• Jeroen en ik af en toe spontaan Engels tegen elkaar gaan kletsen?
• Ik af en toe in het Engels droom?
• Ik in deze landen (met mijn 36/38) een maatje large ben?
• Jeroen meer geld voor zijn t-shirts moet betalen omdat ze meer stof gebruiken?
• Jeroen al 10 kg is afgevallen?
• Wontongs geen soep is, maar een soort knapperige onderlaag?
• Je straatjes in Hanoi hebt waar ze maar 1 product verkopen? (soepstraat, schoenenstraat, hondenvleesstraat)
• Als de Vietnamesen niet weten waar je het over hebt, ze “oke” zeggen en dan maar raden waar je het over hebt? (Dit geeft vaak hele leuke maar ook frustrerende situaties)
• De wereld heel klein is?
• Er 5 mensen op een scooter kunnen? Of 1 persoon en een varken? Of 1 persoon en 5 geiten? Of 2 personen en een compleet raam of plaat.