Good Morning Vietnam

Munteenheid
De dong. En ik kan je vertellen dat dit veel grapjes opleverd. Vooral onder de Australiers.

Biertje
Saigon green (erg verantwoord), 333 (die wij blablabla noemen, ba is Vietnamees voor 3) en ook hier de Tiger. Het kost allemaal zo rond de 70 eurocent.

Cola
Halve euro

Vervoer/verkeer
Motor, scootertje, bus en auto. Dat laatste zie je niet erg veel. Omdat de auto’s in dit land blijkbaar erg duur zijn barst het hier van de motor-scootertjes. En hier rijden ze nog gekker dan in Cambodia! Hoewel ze hetzelfde toetersysteem hebben, is het grote verschil dat ze in Cambodia nog wel een heeeeeel klein beetje om je heen reden als je overstak. Hier moet je gewoon wegspringen anders rijden ze je gewoon aan. En maar toeteren! Een tuk-tuk hebben ze hier niet. Hoewel ik echt een schurfhekel kreeg aan die Tuk-tukkers, mis ik ze hier wel. Ze hebben hier alleen de taxi of een motor waaruit je kunt kiezen om je dat stukje te laten vervoeren die net lang genoeg is om te lopen. Motor valt al af omdat je er dan twee moet huren om ons alletwee te vervoeren (Jeroen tellen ze als 2 personen). Taxi leek vaak te duur, maar viel uiteindelijk mee als je de meter laat lopen.

T-shirts
Rond de 2 euro. Maar dan heb je wel een leuke.

Eten
Ook hier niet zo duur, maar ook minder lekker. Hoewel de vietnamese loempia’s nog steeds heel lekker zijn en we de heerlijkste dingen hebben gehad, heb ik hier meer voedsel gehad dan in Cambodia die ik uiteindelijk niet opat. Wel is alles lekker vers. Zelfs Jeroen heeft namelijk nog geen problemen gehad! Ook zijn we verslaafd aan de morning glorie (voor wie een beetje Australie’s spreekt, hiermee bedoelen we geen ochtend-erectie!!) met knoflook.

Toilet
Same, same en not realy different dan Cambodja..

Rare dingen
Ze dragen hier dus echt die rare ronde punthoeden en niet alleen voor de toeristen! Ook dragen de dames voornamelijk pyama’s of van die mooie jurken met split en een broek eronder. Verder schrikken ze van Jeroen zijn schoenmaatje 45, maar hebben ze wel t-shirts in de maten 6XL. Oo en eigenlijk hebben Jeroen en ik telkens het gevoel dat we in de Truman show zijn beland. We komen op elke hoek van de straat en in elke stad dezelfde 5 mensen tegen. Maar gelukkig hebben zij dat ook. Ik kreeg in de bus een telefoon in mijn handen gedrukt die voor een dame twee plaatsen achter mij was bedoeld. Deze dame was Russisch en had stoeipoesblond haar. “Oo, sorry! “Zei de Vietnamees die dat deed, “You look the same!”.

Woningen
Laagbouw, je zult geen huizen zien die hoger zijn dan twee etages. Dit heeft tot veel problemen geleid met de zware regenval. Hoewel ze in Cambodja ook zwaar getroffen waren, stonden daar de huizen nog op palen. Hier niet, dus was de schade groter.



Saigon/ Ho Chi Minh City (zelf noemen ze het nog Saigon)



Na Phnom Pen zijn we met de bus naar Vietnam gereist. Als je daar aan de grens aankomt, dan moet je allemaal uitstappen en met je bagage door de doane. Waarom? Geen flauw idee. De bagage werd niet gecheckt en we konden eigenlijk gewoon doorlopen. Aan de andere kant van de grens hoorde ik opeens een bekende stem. Waren het Derrick en Eddie die we 5 dagen daarvoor hadden achtergelaten in Sinoukville! Die gingen net als wij richting Saigon, maar met een andere bus waarvan de motor het net had begeven. Ze stonden al een uurtje te wachten. Gelukkig begon het net te regenen toen wij de bus weer in mochten en al zwaaiend naar Derrick en Eddie gingen we weer verder richting Saigon.



Eenmaal in Saigon aangekomen hebben we als echte globetrotters rondgelopen om het beste hostel eruit te pikken. Na drie kwartier lopen waren we zo moe dat we de eerste de beste maar namen in het backpackerscentrum van Ho Chi Minh City. Na een douche en een dutje werd het tijd om de omgeving maar eens te verkennen. Eenmaal bij de lokale kroeg neergevleid te hebben werd ik op mijn schouders getikt door een dame die in het Nederlands vroeg of ze me misschien al eens gezien had in Battabang. Hey, dit was het stel waarvan ik al het gevoel kreeg dat we ze vaker tegen zouden komen! Jeroen en ik schoven aan bij dit stel (Frits en Imke),een stel uit Polen en een Duitser. De cocktails vloeide weelderig en het was een hele gezellige avond. De volgende dag moesten we alleen weer vroeg op om de tunnels van Cu Chi te bekijken. Dit zijn de tunnels die de vietcong in de oorlog tegen de Amerikanen hebben gemaakt. Ze gaan echt kilometers onder de grond door en zijn echt heel kunstig gemaakt. Hier en daar hadden ze ingangen waarvan onze gids liet zien hoe ze erin gingen. Hij kroop erin met de benen eerst, dan door de knieen zakken en uiteindelijk armen boven je hoofd en de deksel weer op de ingang. Niemand die meer zag dat daar een gat zat. Nu mochten wij het proberen. Nou, ik zag het al snel, ik zou er nooit inkomen met mijn maatje 36/38 dus Jeroen heeft het niet eens geprobeerd. Na alle marteltuigjes gezien te hebben en de nare valkuilen mochten we op de schietbaan met echte kogels “Amerikanen” doodschieten. Dit hebben we toch niet gedaan. Het was ook een beetje vreemd. Je loopt daar in de jungle waarvan je weet dat daar een gruwelijke oorlog heeft afgespeelt en ondertussen hoor je de hele tijd geweerschoten. Ik vond het ongepast. Wel zijn we zo’n tunnel ingegaan. Er werd ons van tevoren verteld dat deze tunnels in de breedte en in de hoogte iets groter was gemaakt zodat wij Westerlingen er ook in zouden passen. De tunnel was 200 meter lang en na elke 20 meter was er een uitgang zodat je weg kon gaan als de muren op je afkwamen. Ik dacht dat het wel mee zou vallen. Niet dus! Je moest gebukt en door de knieen om door de tunnels heen te gaan. Vlak voor je en vlak achter je waren weer andere mensen en ik geloof dat je 40 cm in de breedte had om erdoorheen te gaan. Ik denk dat ik niet hoef te vertellen dat veel mensen die 200 meter niet haalde. Wij waren van die mietjes die meteen weer de eerste uitging namen en toen was ik blij dat ik weer boven was. Na dit alles kregen we een filmpje te zien waarvan de Amerikanen compleet werden afgekraakt en werden neergezet als de gemene slechterikken. Echt propoganda materiaal. Het werd bijna grappig. Het stukje wat ik het mooiste vond was; “Die wrede Amerikanen schoten op alles! Ze schoten op huizen, mensen, kinderen en zelfs potten en pannen!” Zo ging het filmpje nog een tijdje door. Ach, het mag ook wel, er zijn daar erge dingen gebeurd. Een Amerikaan die ik daarna sprak had het erover dat hij liever zei dat hij uit Canada kwam dan uit Amerika. Terwijl een Amerikaan normaal gesproken op de Canadezen neerkijkt. Na de tunnels hadden we een Saigon tour. Een kerkje, het oorlogsmuseum (heel indrukwekkend!) en het paleis. Het laatste was niet zo heel interresant. Terwijl iedereen foto’s aan het nemen waren van de lelijke meubels waren Jeroen en ik foto’s aan het nemen van het bordje boven de lift (This lift holds 5 persons or 300 kilo!!). Die avond kwamen we Eddie en Derrick weer tegen en die hadden ook weer een paar mensen ontmoet (Mike, uit Etiopie, iemand uit NZ en uit Austalie). De queste van die avond was om voor zo goedkoop mogelijk zo veel mogelijk bier te kunnen krijgen. Het is ze helaas gelukt. Na nog een paar dagen gingen we weer verder.



Mui Ne



We waren weer toe aan strand dus planden we een paar dagen aan de kust van Vietnam. Gelukkig was het overdag zo warm en zonnig dat we lekker aan het zwembad van ons hotel konden zitten. Maar in de avond brak zo’n beetje de hel los. Pijpenstelen regende het en de donder en bliksem waren angstaanjagend. Toch besloten we samen met een ander Nederlands stelletje (Niels en Lisa) de regen te trotseren en een restaurantje te gaan zoeken. Het water was alleen zo hoog gekomen dat, als je op de weg liep, het bijna tot aan je knieen kwam. Gelukkig lagen de stoepjes een stuk hoger, dus konden we redelijk droog bij een restaurant aankomen. Eenmaal daar sloeg de bliksem zo hard in dat de vloer trilde en we dachten dat ons hotel er niet meer zou staan als we terug zouden gaan. Dit was gelukkig niet het geval. Alles stond er nog. De volgende dag was het weer tijd voor sightseeing. We besloten de rode en witte duinen te bekijken. Hierbij ging je ook nog even langs een vissersdorpje waar de stank van de vissen tegemoet komt. Het is wel grappig, de vissers gaan daar naar hun bootjes toe in een soort van rond rieten mandje. Hoe ze die watervast krijgen is me een raadsel maar het werkt. Sommige zag je duidelijk hozen, maar bij de meeste ging dit heel goed. Na dit vissersdorpje dus de duinen. Eigenlijk is het een stuk woestijn waar je met een sleetje vanaf kunt. Deze sleetjes worden door kinderen verhuurd en het leek ons wel leuk om te doen. Eenmaal op de weg naar de zandhuivel werden onze sleetjes afgepikt door een jongetje die ons wel even zou laten zien hoe het moest. Oke. Na een paar keer van de heuvel te hebben gesleet vonden we het genoeg en wilde we terug. Het jochie begon toen opeens om geld te vragen voor hetgeen wat hij voor ons gedaan had. En aangezien dat bijna niks was en wij er niet om gevraagd hadden waren we hier niet mee eens. Werd het jongetje toch boos! Ik denk dat hij een jaartje of 10 was en hij viel Jeroen bijna aan! Terwijl Jeroen toch echt wel twee keer zo groot was. Ergens vonden we dit wel weer een heldendaad en gaven we hem 10.000 dong de helft voor wat hij van ons wilde hebben. Al vloekend op ons liep hij weg. Wij genoten hier stiekem van, het was eigenlijk best grappig. Na deze dag besloten we weer verder te gaan. Niels en Lisa gingen door naar Hoi An en wij maakte nog een tussenstop van een paar dagen in Nha Trang. Vlak voor dat we in de bus stapte controleerde ik nog even al mijn spullen. Aaah, mijn Iphone!! Snel rende ik terug naar mijn hotel waar ik het personeel vroeg of ze mijn telefoon hadden gevonden. Verward keken ze me aan. Telephone..? Ik kreeg hun telefoon in mijn handen geduwd. “No, no. Did you find my telephone? An Iphone? I left it here.” Vroeg ik weer en nu met iets meer handgebaren. “Oo, Iphone. No, we did not find…” kreeg ik uiteindelijk als antwoord. Ik raakte lichtelijk in paniek. Gelukkig zagen een paar Australieers hoe ik in paniek raakte en eentje daarvan bood aan om me via skype te bellen. Jaaah, graag! Ze belde me en opeens klonk daar een geluidje van achter de balie. Opeens hadden ze hem wel gevonden! Grrrrrr



Nha Trang

Nha Trang noemen ze het Benidorm van Vietnam en ik moet zeggen dat het er wel op leek. Veel hotels, veel barretjes en een grote boulevard aan het strand. Best leuk voor een paar dagen. Ook hier kwamen we weer een bekende tegen, Mike de Etioper die we in Saigon hadden ontmoet. Grappig! Na een dagje strand besloten we dat het tijd was voor een echt relax dagje en we boekte een middagje in de plaatselijke Spa net buiten Nha Trang. Dit was leuk! Uit de berg komt warm mineraalwater en daarvan maken ze o.a.modderbaden. Je gaat dan samen in je badkleding in een grote tobbe zitten en dan draaien ze de kraan met modder open. Binnen een poep en een scheet is die dan vol. Daarna dik een kwartier hierin wentelen en dan moet je in de zon gaan zitten om het hele zaakje op te laten drogen. Deze ranzigheid beviel ons natuurlijk ten zeerste. Mineraaldouche er overheen om je weer lekker schoon te spoelen, door een gang heen rennen met massagestralen en daarna 45 minuten weken in een warm bad van 45 graden. Ik vond het heerlijk, maar bij Jeroen hingen de vellen aan zijn schouder (Dat hij een paar dagen ervoor behoorlijk verbrand was, kan er ook wel een klein beetje mee te maken hebben gehad)! Hierna was je in principe klaar, maar dan kon je ervoor kiezen om een massage met stoombad te nemen en/of te gaan spelen in het zwembad. Wij kozen voor het eerste en dat was een vreemde ervaring. Ten eerste lig je daar op je buik met je hoofd in zo’n uitsparing en dan voel je opeens twee beentjes naast je op de massagebank. Er zit dus duidelijk iemand op je. Even later voel je opeens dat er geen handen meer over je heen gaan, maar voeten! En die lopen uiteindelijk gewoon over je heen! Na het lopen ging ze mijn hoofd masseren. Dit was lekker! Ik ontspande helemaal in haar handen. Net toen ik me bedacht dat dit echt heerlijk was rukte ze mijn hoofd naar rechts. Kraak! Wow! En dat geintje probeerde ze me ook te flikken aan de andere kant, maar toen had ik haar mooi door. Niet te vertrouwen die massagedames!

Toen we uiteindelijk terugkwamen van de spa boekte we meteen een reis naar Hoi An en besloten we de volgende dag nog een klein citytourtje te boeken, nadat we alle informatie hierover hadden gekregen . We zouden eerst naar een soort ecologisch centrum gaan waar ze een groot aquarium hadden. En daarna een paar tempeltjes, pagodes, boedha’s en marktjes gaan bekijken. Het was allemaal vrij vroeg, maar we gingen het redden. Eenmaal in het busje werden we eerst naar een boot gebracht. Ergens ging er al een lampje branden, maar omdat ik ergens had gelezen dat het ecologische centrum op 1 van de eilandjes voor de kust van Nha Trang lag gingen we uit van het beste. Dat bleek niet het geval te zijn. We zaten op een snorkeltochtje! Bleek dat ze bij het boekingskantoortje een fout hadden gemaakt en de verkeerde tour voor ons hadden geboekt, Ik had heel toevallig mijn bikini aangetrokken die ochtend, maar Jeroen niet. Ook hadden we geen handdoeken bij ons. En hoewel “onze” citytour een middagje zou duren, zou dit tochtje 7 uur gaan duren. Help! Uiteindelijk is het nog een hele leuke dag geworden, waarbij het personeel van de boot ons weer eens liet genieten van live muziek. In de avond gingen we met een speciale slaapbus naar Hoi An. Dit was echt grappig. Het zijn allemaal stapelbedjes waar je dan in ligt. Jeroen paste er helaas weer eens niet goed in, dus hebben we stiekem het achterste stuk van de bus geconfisceerd. Deze was leeg en hier hadden we 5 bedjes tot onze beschikking! Eindelijk geslapen in de bus en dat was geen overbodige luxe want dit was een tripje van 11 uur. Uitgerust kwamen we aan in Hoi An. En dat vertel ik de volgende X.



Wat hebben we hiervan geleerd?

Dat we eigenlijk een stelletje varkens zijn die het liefst in de modder rollen!