Ubud, Indonesie

Na de gili eilanden werd het tijd om naar het kunstenaarsplaatsje Ubud te gaan. In het busje erheen kregen we al de tip om eens bij Sania's House te kijken. Dat was een mooi guesthouse tegen een redelijke prijs. We lieten ons daar afzetten en helaas bleek het vol te zijn. Dan maar naar de buren. De baas van deze guesthouse was blij ons te zien en bood ons een mooie kamer tegen een mooie prijs aan. Die namen we dus! Meteen kregen we informatie over de omgeving, folders uitgereikt en een welkomsdrankje in de vorm van thee. Wauw. Gastvrij! Jeroen en ik keken de baas lachend aan en hij keek lachend terug. Na ieder drie kopjes thee gingen we voer zoeken. We zaten nog niet eens met onze billetjes op de stoel in het restaurant of we moesten rennen naar het toilet! Die vieze vuile....!! We waren gewoon vergiftigd! Niks welkomsthee. Deze man kon ons mooi uitschrijven als visitors. Gelukkig was er de volgende dag wel een kamer vrij bij Sania, dus we vertrokken direct. De man was meteen wat minder vriendelijk, maar dat kon ons niet schelen.

Sania's house is een guesthouse die recht uit een efteling sprookje zou kunnen komen. Het lijkt net alsof je in een oude tempel slaapt. Het bleek ook een leuk familiebedrijfje te zijn waar zelfs oma meehelpt in de zaak. Helaas kregen we meteen bij aankomst een welkomsdrankje aangeboden. Thee. We hebben het stiekem weggegooit...

Ubud is totaal anders dan Kuta of Gili. Het is er vochtiger, het regent meer en je hoeft hier niet te komen als je er de hele nacht wilt feesten. Sterker nog, ik heb er geen discotheek gezien! Het zijn voornamelijk galerie's, batic winkeltjes met toeristen spullen, restaurants en spa's. Verder staan er s'nachts naast de transport gasten, veel mannen met foldertjes te wapperen. Deze nodigen je uit om naar een balinese dansvoorstelling te gaan. Uiteraard tegen betaling. In Ubud wonen zo'n 8000 balinezen en ik geloof dat er dubbel zo veel toeristen zijn. Heel raar om voornamelijk westerse mensen te zien in zo'n land.

Op dag twee hebben we aapjes bekeken in the sacred monkey forrest. Dit was echt heel leuk. Een soort van apenheul zeg maar. Ik maakte alleen bij de entree een beginnersfout. Ik had een tros bananen gekocht en die heel naïve in mijn handen gehouden terwijl ik er eentje weggaf. Meteen kwam het alpha mannetje naar me toe en beet me bijna terwijl hij de tros uit mijn handen pikte. En ik was nog geen minuut binnen. Kutapen! Gelukkig kwam daar het beta mensenvrouwtje aan met een grote katapult en die schoot goed raak. Ha, die was mooi in de aap gelogeerd! Ik had mijn bananen weer terug en ze maar in de tas van Jeroen gestopt. Zo! Mooie aap die dat eruit zou krijgen! De rest van de tijd in het apenpark was gaaf. Kleine aapjes die vanaf een paar stenen beelden bommetje deden in het water (en dan zo veel mogelijk mikken op je medeaap), grote apen die op de nek klommen van bange Japanners en brutale apen die de zonnehoedjes pikte van kleine Balinese kinderen (die hierop ontzettend gingen janken). Leuk!

Verder zijn we nog gaan raften en hebben we een cultureel dagje gedaan door een kunstmuseum te bezoeken en een paar galeries te bekijken. Ook heb ik me helemaal laten gaan op het marktje. Ik begin ook steeds beter te worden met het afdingen! Ik krijg er al bijna 1 euro vanaf! Verder was er niet veel te doen, omdat het constant regende. En dan niet gewoon een paar druppels, maar alsof iemand een douche had aangezet. Helaas werd het er niet koeler op, alleen vochtiger. Gelukkig was dit alleen in de avond en het grootste gedeelte van de ochtend. In de middag was het droog en konden we dan iets ondernemen.

Op de laatste dag in Ubud zijn we naar Ubud Zoo geweest. Deze dierentuin is particulier, maar ook erg commercieel. Voor Balinese prijzen was hij heel duur, maar uiteindelijk zeker het geld waard. De staf hier bleek alleen wel een gemeen soort humor te hebben (wat mij erg beviel) en zaten de beestjes de hele tijd te pesten. Bij de leeuwen bijvoorbeeld kon je door het glas naar ze kijken. Als je je handen op het glas legde, dan viel zo'n leeuw het glas aan. Leuk spelletje! Leerde we van het personeel.Ook merkte ik dat de aapjes bang werden als het personeel langkwam. Ik vroeg me af wat ze met die beestjes uithaalde..
Wat het hoogtepunt van de Zoo was, was the Treewalk. Een soort gibbon experience in het klein. Jeroen en ik kregen een soort tuig om (waarbij de billen erg mooi werden gelift) en moesten vervolgens twee hoge bomen inklimmen. Hierdoor zaten we een behoorlijk eind boven de grond en mijn benen begonnen al flink te trillen. Daarna via touwladders, netten, ziplines (zij noemde het “the flying fox”), twee gespannen lijnen tussen twee bomen en andere acrobatische middelen het hele traject afwerken totdat we met bezwete lichamen en ledematen vol blauwe plekken weer met onze voeten op de grond stonden. Adrealine kick echt niet normaal! Tja, krijg je als je beide hoogtevrees hebt. Dit was voor ons een overwinning! Ik ben benieuwd of we het straks in Laos net zo goed gaan doen.

Na deze dag was ons verblijf in Ubud over en gaat de reis verder in Java waar we vannochtend zijn aangekomen. Hier blijven we een paar dagen en dan zien we wel weer.

Maar wat hebben we van Ubud geleerd?
Een week niet gefeest, is ook een week geleeft!