Java

Yogjakarta

Na bali een vlucht naar Java genomen om daar de rest van al het pracht praal te zien dat Indonesie te bieden heeft. En ik moet zeggen, dat het me behoorlijk tegenviel. De straten waren er viezer, er was minder aandacht besteed aan de aankleding, de tuk-tukkers zijn er heel erg opdringeriger en de mensen droegen er allemaal batic, iets wat ik echt heeeel lelijk vind. Verder is Java vooral erg fan van Allah en dat moest er een aantal keren per dag tot uiting gebracht worden (al had dat door elkaar zingen ook wel weer wat en na een tijdje begin je het te waarderen). En het regende er. Elke dag weer, van s'avonds tot ver in de ochtend en s'middags was het een paar uurtjes droog waardoor je net tijd genoeg had om je backpackers dingetjes te doen. Gelukkig had je wel overal wifi en dat maakte een heleboel goed.

De eerste avond in YogJa werden Jeroen en ik getrakteerd op een muzikaal hoogstandje in ons nieuwe stamrestaurant Via-Via (free wifi, gerunt door een belg, schoon toilet en keuken). 7 Javaanse jongens kwamen binnen met allemaal instrumenten om hun beste nummers aan ons te laten horen. Het beste nummer was natuurlijk; Kuntree roos, tiek mie hooome, to the plies were wie bielong. Kippenvel, zo mooi.

Nu heeft Java een paar dingen die je moet bezoeken als toerist en daar hoort o.a. de tempel Borobudur zeker. Daarom hadden we een toeristisch tochtje geboekt bij onze hostel en waren we de volgende dag onderweg met twee Duitse jongens en een vieze oude man die een jongere Balinese jongen mee had (ik heb hem alleen mee zodat hij kan afdingen en mij rond kan leiden... yeah, right...) Eenmaal bij de tempel waren we lekker bezig met foto's te maken van deze trekpleister toen we opeens merkte dat wij zelf de trekpleister waren. Iedereen was foto's van ons aan het maken! Huh?! Een paar keer stiekem (we hadden het heus wel door), maar uiteindelijk was er eentje die waarschijnlijk het korste stokje had getrokken en aan ons moest vragen of ze samen met ons op de foto mochten. Eeeeh, oke...? Hierna stonden we mooi 10 minuten met de ene na de andere familie te poseren (toen durfden ze opeens wel!). Meteen mijn mooiste poses geprobeerd, een been naar voren, zwoel de camera inkijken, vingertje in het mondje, draaien met je schouders enz. Kortom ik stond er weer beeldig op naast opa en oma. Na 500 meter gelopen te hebben overkwam het ons weer! Toen had ik het, ze dachten vast dat ze met Angelina Jolie en Brad Pitt te maken hadden. Ik ging er meteen van naast mijn teva's lopen. Ach, al die westerse lijken toch zo erg op elkaar,de fout is natuurlijk al snel gemaakt. Dus Jeroen en ik zwaaide belangstellend naar iedereen, riepen links en rechts alvast dat we niet aan handtekeningen deden en lachte leuk op foto's. Natuurlijk bekeken we ondertussen ook nog de tempel. Toen we eenmaal klaar ware en bij ons busje aankwamen, bleek dat de Duitse jongens hetzelfde hadden meegemaakt! Het vieze oude mannetje niet, maar dat vonden we stiekem niet zo raar. Wij zijn natuurlijk veel leuker, als wilde Westerse in het Oosten.

De dag erna zijn we naar het paleis van sultan gegaan. En voor de gelegenheid hadden we maar een javanese tuk-tuk genomen. Dit zijn geen scootertjes maar een soort bakfiets. Na flnk afgedongen te hebben konden we het tripje krijgen voor 4000 roepies (omgerekend 85 cent). Jeroen ging als eerste in de bakfiets zitten toen dat ding begon al begon te steigeren en ik moest er nog bij! Uiteindelijk de fiets met al zijn wielen weer op de grond gekregen en de man begon aan zijn helse tocht. 30 graden en hij kon alleen vooruit komen als hij op zijn trappers ging staan. Ik voelde me schuldig! Maar na een uurtje was dat gelukkig wel weer weggeebt, was ik eraan gewent dat er zweetdruppeltjes in mijn nek vielen en vond ik dat gezucht en gesteun wel ontspannend klinken. We kwamen aan bij de sultan, betaalde de fietsmeneer zijn 4000 roepies (je moet de markt ook niet verpesten he) en gingen weer keihard de toerist uithangen. Bij de ingang kon je een gids lenen, die je erna weer netjes terug moest geven. Dat deden we dus. Het paleis was helaas zwaar verwaarloost en had nog al zijn oude personeel rondlopen waarvan de meeste nog maar een paar tanden hadden. Het personeel woonde achter het paleis, in huizen die door de sultan betaald werden zo vertelde onze gids die een paar woorden Engels en Nederlands kon spreken. Na een kleine rondleiding van 8 minuten was onze gids ons zat en werden we uitbesteed aan een andere gids, die ons meteen door een poortje navigeerde.Toen stonden we weer buiten. Huh?! Wat krijgen we nu, we waren net binnen! Bleek dat hij ons naar het waterpaleis ging brengen (moesten we wel eerst een batic shop in, die we vriendelijk weigerde) Bij het waterpaleis werden we weer doorgeschoven naar gids nr 3 (gisteren voelde we ons helemaal beroemd, vandaag wilde niemand ons hebben) die ons een hele goede rondleiding gaf. Iets met 40 maagden en een sultan die er elke dag eentje uit mocht kiezen. Ik geloof dat hij alles aan elkaar vast loog over wat er daar gebeurde, maar het klonk wel heel erg mooi en sultanachtig dus het was hem vergeven. Helaas zag dit er ook heel erg verwaarloost uit, maar ze gaan het gelukkig restaureren. Na een tijdje kwamen we weer in het paleis aan en toen raakte we in paniek. Onze derde gids hadden we bij het waterpaleis achtergelaten en er was dus geen gids om weer terug te brengen! Gelukkig hadden we een valse naam opgegeven en knepen we er tussenuit. Jeroen en ik doken weer in een bakfiets en lieten ons terugbrengen. Heerlijk dat gehijg!

Na al deze avonturen waren we de regen zat en zijn we via Jakarta (first class trein) naar Macau gevlogen.